Τα αναμφισβήτητα ντοκουμέντα για την ύπαρξη του μπλοκ των συνωμοτών τροτσκιστών – ζηνοβιεφικών στην ΕΣΣΔ

 

Με αφορμή νέα ντοκουμέντα που δημοσιεύτηκαν μετά το 2020 για τον απεσταλμένο του Τρότσκι στην ΕΣΣΔ Βαλεντίν Όλμπεργκ, παραθέτουμε μια σειρά δημοσιεύσεων για το κρίσιμο ζήτημα της Πέμπτης Φάλαγγας στην ΕΣΣΔ. Θα επανέλθουμε σε επόμενη δημοσίευση για τον ρόλο του Βαλεντίν Όλμπεργκ και τη διασύνδεσή του με τους ΝΑΖΙ. Η ανάκριση για την Πρώτη Δίκη της Μόσχας ξεκίνησε όταν πιάστηκε τυχαία ο Όλμπεργκ στο Γκόργκι με διαβατήριο Ονδούρας που είχε παραλάβει από τη ναζιστική διοίκηση.

Τη δεκαετία του 80 αποκαλύφθηκε στο αρχείο του Τρότσκι που διατηρείται στο Χάρβαρντ μυστική αλληλογραφία του Τρότσκι με τον γιο του Σέντοφ στην οποία καταμαρτυρείται πλήρως η ύπαρξη και η διασύνδεση όλων των φραξιών που καταγράφονται και στις τρεις Δίκες της Μόσχας: α) το παράνομο μπλοκ «ζηνοβιεφικών-τροτσκιστών» β) η ομάδα των «δεξιών», αποτελούμενη από πρώην μπουχαρινικούς, μαθητές του Μπουχάριν σαν τον Αλεξάντερ Σλέπκοφ, με κεντρικό αρχηγό τον Ριούτιν, που είχαν διαμοιράσει συνωμοτικά τον Αύγουστο του 1932 σε κύκλους του κόμματος μια πλατφόρμα δράσης για την επιβολή μέτρων παλινόρθωσης του καπιταλισμού, όμοια με αυτή των στρατιωτικών συνωμοτών του 1937 γύρω από τον Τουχατσέφσκι, καλώντας σε αποτίναξη «της δικτατορίας του Στάλιν» και «εξάλειψης της κλίκας του», εμμέσως πλην σαφώς υποδεικνύοντας την εξόντωση της μπολσεβίκικης ηγεσίας με βίαια μέσα για την επιβολή του σχεδίου τους και γ) η πολύ πιο μεγάλη ομάδα των «φιλελεύθερων», με στελέχη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.

Την πλατφόρμα Ριούτιν oi δεξιοί οπαδοί του Μπουχάριν ζητούν αισθητή μείωση των ρυθμών της εκβιομηχάνισης και καταστροφή των «κούφιων κολχόζ», δήθεν προς όφελος των συμφερόντων των εργαζομένων. Με το πρώτο πεντάχρονο πλάνο (1929-1932) η ΕΣΣΔ μετατράπηκε από μια χώρα αγροτική σε χώρα βιομηχανική. Η βιομηχανική παραγωγή ξεπέρασε για πρώτη φορά σημαντικά την αγροτική αν και η πλειοψηφία του πληθυσμού παρέμενε αγροτική. Η τελευταία εκμεταλλεύτρια τάξη της υπαίθρου, οι πλούσιοι της υπαίθρου, οι κουλάκοι, εξαλείφθηκαν σαν τάξη. Εκατομμύρια πρώην αγρότες είχαν πιάσει δουλειά σε νέες φάμπρικες στις πόλεις. Τα κολχόζ σταθεροποιήθηκαν και αγκάλιασαν την πλειοψηφία της αγροτιάς. Από το 1934 αρχίζει σταθερά η βελτίωση της αγροτικής παραγωγής. Μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου πεντάχρονου (1933-1937) η ΕΣΣΔ γινόταν η δεύτερη ισχυρότερη βιομηχανική χώρα του πλανήτη σε απόλυτα μεγέθη της παραγωγής μετά τις ΗΠΑ. Αυτό το θαύμα πραγματοποιήθηκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα χωρίς ξένο δανεισμό και χωρίς την εκμετάλλευση αποικιών και άλλων λαών και οφείλεται εξολοκλήρου στον εσωτερικό δανεισμό των αγροτών και εργατών, στις θυσίες των εργαζομένων προκειμένου να εξασφαλίσει η χώρα των σοβιέτ την οικονομική και πολιτική της ανεξαρτησία. Οφείλεται εξολοκλήρου στις νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής που εγκαθιδρύονταν σε όλη την ΕΣΣΔ που καταργούσαν τα απομεινάρια των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η πλατφόρμα Ριούτιν ήταν ένα αντεπανασταστικό πρόγραμμα δράσης που στόχο είχε την υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Χωρίς την εκβιομηχάνιση και την κολεκτιβοποίηση η ΕΣΣΔ δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις Δυνάμεις του Άξονα.

Οι επιστολές της μυστικής αλληλογραφίας Τρότσκι-Σέντοφ, απ' όσο γνωρίζουμε, δεν έχουν δημοσιευτεί πλήρως, παρότι έχουν βρεθεί από το 80. Γνωρίζουμε, όμως, τμήμα του περιεχομένου τους από τους εξής δυο που τις διάβασαν και έγραψαν γι’ αυτές: τον γάλλο Πιέρ Μπρουέ ηγετικό στέλεχος του γαλλικού τροτσκισμού από τη δεκαετία του του 40 και τον αστό ιστορικό Άρτσιμπαλντ Γκέτυ. Τα στοιχεία αυτά προφανώς δεν βρίσκονταν στα χέρια των σοβιετικών αρχών το 1936 και το 1937 γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα τα είχαν δημοσιεύσει. Οι Δίκες της Μόσχας βασίζονταν κατά κύριο λόγο σε ομολογίες των βασικών στελεχών των υπονομευτών, το περιεχόμενο των οποίων, ταυτίζεται με το περιεχόμενο της μυστικής αλληλογραφίας Τρότσκι-Σέντοφ. Επομένως, οι ομολογίες ήταν γνήσιες. Ακόμη και σήμερα, όμως, οι αστοί ιστορικοί, όπως ο ίδιος ο Γκέτυ που διάβασε τις επιστολές αυτές, επιμένουν ότι οι δίκες ήταν στημένες, και κάνουν λόγο για «δίκες σόου», παρερμηνεύοντας ακόμη και τα ντοκουμέντα που παρουσιάζουν. Οι δίκες αυτές, όμως, ήταν δημόσιες, μεταδόθηκαν απευθείας στο σοβιετικό ραδιόφωνο, τα πρακτικά τους δημοσιεύτηκαν στη ρωσική και σε άλλες γλώσσες και η παρακολούθησή τους ήταν δυνατή για το προσωπικό όλων των ξένων πρεσβειών, και όπως αποδεικνύεται από την εύρεση της μυστικής αλληλογραφίας Τρότσκι-Σέντοφ ήταν γνήσιες.

 

Ακολουθώντας την κυρίαρχη μαύρη προπαγάνδα της εποχής, ο Μπρουέ υποστήριζε ότι η ομάδα των «φιλελεύθερων» ήταν στελέχη γύρω από τον Κίροφ, αναμασώντας τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας του αποστάτη Ορλόφ για την υποτιθέμενη σύγκρουση του Κίροφ με τον Στάλιν και ακολούθως την υποτιθέμενη δολοφονία του πρώτου από τον ίδιο τον Στάλιν. Σύμφωνα, όμως, με όσα παραθέτει ο Μπρουέ,

(«Το "μπλοκ" των αντιπολιτευόμενων εναντίον του Στάλιν στην ΕΣΣΔ το 1932» πηγή: https://www.marxists.org/archive/broue/1980/01/bloc.html#f42])

 

Το προφίλ της ομάδας των «φιλελεύθερων» ταιριάζει απίστευτα στους κύκλους των συνωμοτών γύρω από τους πρώην τροτσκιστές σαν τον Πιατακόφ και τον Ράντεκ, καθώς και στελέχη γύρω από τον Αβελ Ενουκίζντε που είχαν πόστα στο μπολσεβίκικο κόμμα, στην Κεντρική Επιτροπή και τη σοβιετική διοίκηση και κάλυπταν έμπρακτα, τόσο με χρήματα από μίζες που εξασφάλιζαν από ξένες προμήθειες, όσο και με τη διπροσωπία τους στα ανώτατα όργανα του κόμματος, σκυλοβρίζοντας δημόσια τους τροτσκιστές και τους ζηνοβιεφικούς, τη συνωμοτική δράση τροτσκιστών-ζηνοβιεφικών καθώς και των δεξιών του Ριούτιν. Οι συγκεκριμένοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν στις δυο επόμενες δίκες της Μόσχας, τον Γενάρη του 1937 (Ράντεκ, Πιατακόφ) και τον Μάρτη του 1938 (Ρίκοφ και Μπουχάριν, ο Τόμσκι αυτοκτόνησε πριν δικαστεί).

 

Σύμφωνα με τον Γκέτυ, που επιδιώκει μάταια να απομακρύνει τον Τρότσκι από το κάδρο του συνωμότη-υπονομευτή (σ.σ.: η επισήμανση δική μας) («Trotksky in exile the founding of the fourth International, J. Arch Getty, Soviet Studies»):

«Κατά τη διάρκεια των δικών σόου της Μόσχας, ο Τρότσκι αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε επικοινωνία με τους κατηγορούμενους από τη στιγμή της εξορίας του το 1929. Ωστόσο, είναι πλέον σαφές ότι το 1932 είχε στείλει μυστικές προσωπικές επιστολές στους πρώην ηγέτες της αντιπολίτευσης, Καρλ Ράντεκ, Σοκόλνικοφ, Πρεομπραζένσκι και άλλους. Eνώ το περιεχόμενο αυτών των επιστολών είναι άγνωστο, φαίνεται λογικό να πιστεύουμε ότι εστάλησαν προκειμένου να πείσουν τους αποδέκτες τους να επιστρέψουν στην αντιπολίτευση.»

Στην υποσημείωση που αντιστοιχεί στο παραπάνω απόσπασμα, ο Γκέτυ προσθέτει τα εξής (σ.σ.: η επισήμανση δική μας):

 

«Σε αντίθεση σχεδόν με όλες τις άλλες επιστολές του Τρότσκι (ακόμη και τις πιο ευαίσθητες) δεν υπάρχουν αντίγραφα αυτών στο αρχείο του Τρότσκι. Φαίνεται πιθανό να έχουν αφαιρεθεί από το αρχείο κάποια στιγμή. Μόνο οι πιστοποιημένες αποδείξεις παραλαβής παραμένουν. Στη δίκη του 1937, ο Καρλ Ράντεκ κατέθεσε ότι είχε λάβει μια επιστολή από τον Τρότσκι που περιείχε "τρομοκρατικές οδηγίες", αλλά δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για το εν λόγω γράμμα».

 

Ο Μπρουέ παραθέτει τα εξής αποκαλυπτικά για την αλληλογραφία Τρότσκι-Σέντοφ και την συγκρότηση του τροσκιστοζηνοβιεφικού κέντρου:

«Η επιστολή του Σέντοφ σε αόρατο μελάνι αποκαλύπτει χωρίς αμφιβολία ότι τρεις ομάδες εντάχθηκαν στη συμφωνία που επέτρεψε τη δημιουργία του μπλοκ: η ομάδα του Σμιρνόφ και των πρώην τροτσκιστών "συνθηκολόγων", η ομάδα των ζηνοβιεφικών και η ομάδα του Στεν και Λομινάζντε […]».

 

Για τους «φιλελεύθερους» ο Μπρουέ αναφέρει:

«[…]ο Τρότσκι έγραψε στον Σέντοφ στις 12 Οκτώβρη (1932): "Οσον αφορά τους φιλελεύθερους, είναι απαραίτητο να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Εκτός από την υποχρέωση να εκπληρώσουμε οποιεσδήποτε υποσχέσεις απέναντί τους, δεν έχουμε το ελάχιστο συμφέρον να τους απορρίψουμε. Ακόμη και με μετριοπαθή τρόπο, μας έχουν δώσει περισσότερα από οποιονδήποτε σε "πρακτική" γραμμή, για να είμαστε σίγουροι και όχι πολιτικά»

 

Τί όμως ήταν αυτό που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι φιλελεύθεροι σε πρακτική γραμμή απ’ ότι πολιτική; Χρήματα από μίζες, εξοπλισμό, δηλαδή υπονόμευση και σαμποτάζ της παραγωγής, θέσεις και διοικητικά πόστα (δες περίπτωση Ενουκίζντε) καθώς και διασυνδέσεις και συναθροίσεις στα σπίτια τους, όπου οι συνωμότες απεργάζονταν τα σχέδιά τους.

 

Για τη διασύνδεση με την ομάδα Ριούτιν ο Μπρουέ παραθέτει (σ.σ. επισήμανση δική μας):

«[…]Τα υλικά ως σύνολο δείχνουν ότι το "μπλοκ" ή τουλάχιστον ένα από τα συστατικά του μέρη βρισκόταν σε επαφή με την ομάδα Ριούτιν-Σλέπκοφ, τους "δεξιούς". Εντούτοις δρούσαν ανεξάρτητα η μια από την άλλη, όπως δείχνει το σχόλιο του Τρότσκι: "Η άποψη των συμμάχων ότι πρέπει να περιμένουμε μέχρι να εμπλακούν περισσότερο οι δεξιοί δεν με βρίσκει σύμφωνο, όσον αφορά τη φράξια μας." Πρόσθεσε ευθύς αμέσως: "Από πολιτική άποψη, αυτό θα σήμαινε ότι αφήνουμε το πεδίο ανοιχτό στους δεξιούς"»

Μόνο που το «πεδίο δόξης λαμπρόν» των δεξιών του Ριούτιν που ζήλευε ο Τρότσκι τότε, δεν ήταν άλλο από την εξόντωση του ίδιου του Στάλιν και της μπολσεβίκικης ηγεσίας. Ο Μπρουέ παραθέτει ένα στιγμιότυπο της αλληλογραφίας μετά τον Οκτώβρη του 1932, όταν πλέον διώκονται οι ηγέτες των δεξιών της ομάδα Ριούτιν (σ.σ. επισήμανση δική μας):

 

«Η αλληλογραφία μεταξύ Τρότσκι και Σέντοφ μεταξύ του Οκτώβρη και του Δεκέμβρη του 1932 την περίοδο του "μπλοκ" συνιστά ένα εξαιρετικό σύνολο ντοκουμέντων. Μας επιτρέπει να παρακολουθούμε σχεδόν καθημερινά τις προσπάθειες του Τρότσκι να προσκολληθεί όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά συνέβαινε στη Σοβιετική Ένωση και να κατανοήσουμε την πλήρη σημασία του "μπλοκ", η συγκολλητική ουσία του οποίου ήταν ακριβώς η εχθρότητα προς τον Στάλιν και η επιθυμία να τον απομακρύνουν από τη θέση του γενικού γραμματέα».

 

Πως, όμως θα μπορούσαν να απομακρύνουν τον Στάλιν το 1932, με το αδιαφισβήτητο κύρος που διατηρούσε ο τελευταίος τόσο στο κόμμα, όσο και στην εργατική τάξη, από τη θέση του γενικού γραμματέα, αν όχι και αποκλειστικά μόνο, με τρομοκρατικά μέσα; Ο Μπρουέ βέβαια δεν παραθέτει το σύνολο των ντοκουμέντων για να μπορεί να κρίνει ο καθένας. Ακόμη, όμως, και αυτά που παραθέτει είναι αποκαλυπτικά:

 

«Ο Τρότσκι άνοιξε τη συζήτηση για το κατά πόσον το σύνθημα "να βγει από τη μέση ο Στάλιν", ήταν κατάλληλο στις 17 Οκτώβρη. "Να βγει από τη μέση ο Στάλιν", έγραφε, "είναι σωστό σε μια σαφή και συγκεκριμένη έννοια", αλλά σε αντίθεση με τους συμμάχους και τους "δεξιούς", δεν το θεωρούσε κατάλληλο. Εγραφε ότι το σύνθημα αυτό δεν θα ήταν επικίνδυνο "αν ήμασταν ισχυροί".

Αλλά δεν υπήρχε κίνδυνος να υποστηριχθεί από τους εμιγκρέδες, τους μενσεβίκους και τους "εσωτερικούς θερμιδοριανούς"; Συνέχισε: "Είναι πάντα πιθανό σε λίγους μήνες ο Στάλιν να υποχρεωθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του από την θερμιδοριανή πίεση, και εμείς θα είμαστε υποχρεωμένοι να τον υποστηρίξουμε στιγμιαία". Πράγματι, "αυτό το στάδιο δεν έχει περάσει ακόμη και, κατά συνέπεια, αυτό το σύνθημα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κινήματος"».

 

Ο Μπρουέ συνεχίζει (σ.σ. επισήμανση δική μας):

 

«[…]Είναι πιθανόν ότι μέχρι την ημερομηνία αυτή (σ.σ.:27 Δεκέμβρη του 1932), είχε καταφέρει να πείσει τον Σέντοφ, που είχε διαμαρτυρηθεί έντονα ενάντια στη διάκριση που είχε κάνει ο Τρότσκι μεταξύ του συνθήματος "να βγει από τη μέση ο Στάλιν" και του συνθήματος "να ξεφορτωθούμε την κυριαρχία του ατόμου", στην επιστολή του με ημερομηνία 12 Οκτώβρη του 1932. Ο Σέντοφ δήλωσε "Πρίν απ όλα πρέπει να απομακρύνουμε την σημερινή ηγεσία και να βγάλουμε από την μέση τον Στάλιν, τίποτε άλλο εκτός από την εξάλειψή τους μπορεί να μας φέρει την νίκη". Αυτή η θέση, ήταν σε τελευταία ανάλυση η θέση του Ριούτιν και των συνεργατών του στην ομάδα των "δεξιών", αν όχι των "φιλελεύθερων".»

 

Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι από το 1931 όταν άρχισε να συγκροτείται η ομάδα των τροτσκιστών υπονομευτών στην ΕΣΣΔ με επικεφαλής τον Σμιρνόφ μέχρι σχεδόν το τέλος του 1932, το σύνθημα του μπλοκ, των φραξιονιστών και των «φιλελεύθερων» ήταν «να βγει από τη μέση ο Στάλιν». Τέλη του 1932, ο Τρότσκι συζητά με τον Σέντοφ την υιοθέτηση του συνθήματος «να ξεφορτωθούμε την κυριαρχία του ατόμου», όχι αλλαγή πολιτικής. Οι συνειρμοί του συνθήματος αυτού με το σύνθημα που υιοθέτησε ο ρεβιζιονιστής Χρουστσόφ στο Εικοστό Συνέδριο του μπολσεβίκικου κόμματος το 1956 «εναντίον της προσωπολατρείας» υπέρ της «συλλογικής καθοδήγησης» είναι αναπόφευκτοι. Και στις δυο περιπτώσεις φωτογραφίζεται η δήθεν δικτατορική διοίκηση του Στάλιν. Και στις δυο περιπτώσεις έγινε απόπειρα εξόντωσης της επαναστατικής πολιτικής φυσιογνωμίας του Στάλιν, άρρηκτα συνδεδεμένης με την σοσιαλιστική οικοδόμηση, την Τρίτη Διεθνή και την αντιφασιστική νίκη, προκειμένου να επιβληθεί μια αντεπαναστατική ατζέντα παλινόρθωσης του καπιταλισμού και αστικοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων διεθνώς.

 

Στο έδαφος αυτών των συνωμοσιών δολοφονήθηκε ο Κίροφ τη 1η Δεκέμβρη του 1934 στο Σμόλνι, κάτω από τη μύτη της ΝKVD του Γιάκοντα. Ο Κίροφ ήταν επιστήθιος φίλος του Στάλιν και είχε αντικαταστήσει τον Ζηνόβιεφ στη διοίκηση του Λένινγκραντ. Ο δολοφόνος του Νικολάγιεφ είχε πιαστεί νωρίτερα να οπλοφορεί. Εκ των υστέρων οι ρεβιζιονιστές Χρουστσόφ, Μικογιάν και οι συνεργοί τους το 1955 προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Νικολάγιεφ ως κάποιον ημίτρελο που έδρασε αυτόβουλα. Αρχικά, είχαν προσπαθήσει να αποδώσουν την ευθύνη της δολοφονίας στον ίδιο τον Στάλιν, ισχυριζόμενοι ότι η ΝΚVD του Γιάκοντα ήταν μεν στο κόλπο, αλλά με εντολή του ίδιου του Στάλιν. Στην Τρίτη Δίκη της Μόσχας, ο Γιάκοντα καταδικάστηκε για συμμετοχή στη συνωμοσία. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Γιάκοντα ανήκε το 1929 στη δεξιά φράξια του Μπουχάριν, αλλά το έκρυβε. Το αποκαλύπτει η ίδια η χήρα του Μπουχάριν. Ο Γιάκοντα διατήρησε τη διπροσωπία προκειμένου να σκαρφαλώσει στην ηγεσία της NKVD. O Γιάκοντα δεν ήθελε με τίποτα να γίνει διασύνδεση των Ζηνόβιεφ-Κάμενεφ με τον Τρότσκι. Αυτό είναι ντοκουμενταρισμένο. Όταν πιάστηκε, όμως, ο Ολμπεργκ στο Γκόρκι, ο ρόλος του Γιάκοντα άρχισε να φανερώνεται. Ο Μολότοφ δεν σιώπησε μπροστά στην πρόκληση. Σήκωσε το βάρος της αντιπαράθεσης μες στο κόμμα ως το τέλος, υπερασπιζόμενος τις Δίκες της Μόσχας. Υπό τη συνεχή πίεση του Μολότοφ, οι χρουστσοφικοί αναγκάστηκαν να κάνουν αυτόν τον ελιγμό, παρουσιάζοντας το στόρυ για τον ημίτρελο Νικολάγιεφ.

 

Τέλη του 1932 οι Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ εκτοπίστηκαν για σύντομο διάστημα γιατί ανακαλύφτηκε ότι είχαν στα χέρια τους τη πλατφόρμα Ριούτιν και δεν ενημέρωσαν την Κεντρική Επιτροπή. Ο Σμιρνόφ βρέθηκε στο στόχαστρο των διώξεων επειδή κάποιος από την συνωμοτική ομάδα του μίλησε. Τμήμα της ηγεσίας των φραξιονιστών απομακρύνθηκε από τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, οι οπαδοί τους, όμως, συνέχισαν το υπονομευτικό έργο, πράγμα που πιστοποιείται από την μυστική αλληλογραφία Τρότσκι-Σέντοφ. Ο Γιάκοντα…δεν είχε πάρει…μυρουδιά για την ύπαρξη φραξιών και την διασύνδεσή τους. Οι εκτοπίσεις των ηγετών άφηναν ελεύθερο πεδίο στη δράση των μελών των φραξιονιστών και βέβαια στους «φιλελεύθερους».

Ο Γκέτυ παραθέτει χαρακτηριστικά για την άποψη που είχε ο Σέντοφ για την αποτελεσματικότητα εκείνου του χτυπήματος της NKVD του Γιάκοντα (σ.σ: η επισήμανση δική μας)

«Επιπλέον, ο Ζηνόβιεφ και ο Κάμενεφ είχαν συλληφθεί και απελαθεί επειδή γνώριζαν για την αντιπολιτευτική πλατφόρμα του Ριούτιν και δεν ενημέρωσαν τις αρχές. Αν και αυτά τα γεγονότα σίγουρα αναστάτωσαν την λειτουργία του μπλοκ, ο Σέντοφ δεν ήταν αποκαρδιωμένος. Ηταν σίγουρος ότι η αστυνομία δεν είχε βρει ντοκουμέντα ή "τροτσκιστική βιβλιογραφία" στον Σμιρνόφ και "παρότι η σύλληψη των "αρχαίων" ήταν μεγάλο πλήγμα, οι κατώτεροι εργάτες ήταν ασφαλείς".»

 

Ο στόχος του Τρότσκι από τον Οκτώβρη έως τον Δεκέμβρη του 1932 ήταν να διεμβολίσει τμήμα της Κεντρικής Επιτροπής, των μεγάλων και μεσαίων στελεχών του κόμματος που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ακολουθούσαν τη μπολσεβίκικη ηγεσία. Ο στόχος του ήταν στελέχη σαν τον Ενουκίζντε που είχαν καίρια πόστα στη διοίκηση. Φοβόταν ότι το σύνθημα «να βγει από τη μέση ο Στάλιν», εκλαμβανόταν στη συνείδησή τους ως προανάκρουσμα εκδικητικών εκκαθαρίσεων από την φράξια του Τρότσκι, αν επανερχόταν στο κόμμα, πράγμα που αποδεικνύεται σε γράμμα του στον Σέντοφ που παραθέτει ο Μπρουέ. Προκειμένου να πείσει τους συμμάχους του ζηνοβιεφικούς και τους οπαδούς του τροτσκιστές στην ΕΣΣΔ για την αλλαγή του συνθήματος, άρχισε να επισείει το φόβητρο του «θερμιδοριανού κινδύνου», που προφανώς δεν ήταν άλλος από τους συνωμότες στρατιωτικούς γύρω από τον Τουχατσέφσκι, που μόλις είχαν αρχίσει να συγκροτούν επαφές για συνωμοσία. Ο ίδιος κάλλιστα μπορούσε να γνωρίζει για τη συνωμοσία λόγω των διορισμών που είχε κάνει στο παρελθόν ως κομισάριος του κόκκινου στρατού και των επαφών που είχε διατηρήσει μετά την εξορία του από την ΕΣΣΔ. Θα δούμε σε άλλο σημείωμα μια πολύ συγκεκριμένη επαφή μέσα στον Κόκκινο Στρατό, τον γερμανό τροτσκιστή φραξιονιστή Έριχ Βόλενμπεργκ.

 

Όσο κι αν φαίνεται γελοίο σήμερα, ο τυχοδιώκτης Τρότσκι πίστευε τότε ότι στο έδαφος των αντικειμενικών δυσκολιών της εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης του 1932, θα μπορούσε να εξαργυρώσει θέσεις για τη φράξια του στην Κεντρική Επιτροπή του μπολσεβίκικου κόμματος, επανερχόμενος στο κόμμα. Σε αυτή την κατεύθυνση μάλιστα επιχείρησε να διαπραγματευτεί χωρίς αρχές την διατήρηση των τροτσκιστικών φραξιών στα κομμουνιστικά κόμματα, απειλώντας με «διάσπαση» και τη συγκρότηση της 4ης Διεθνούς σε αντίθετη περίπτωση αρχές του 1933. Τα ντοκουμέντα αυτά παρατίθενται από τον Άρτσιμπαλντ Γκέτυ. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Σε επιστολή του στο Πολιτικό Γραφείο του μπολσεβίκικου κόμματος στις 15 Μάρτη του 1933 ο Τρότσκι γράφει τα εξής:

 

«Θεωρώ καθήκον μου να κάνω μια ακόμη προσπάθεια να απευθύνω έκκληση στο αίσθημα της ευθύνης εκείνων που σήμερα ηγούνται του σοβιετικού κράτους. Γνωρίζετε τις συνθήκες καλύτερα από μένα. Αν η εσωτερική ανάπτυξη (της χώρας) προχωρήσει περαιτέρω στην τρέχουσα πορεία της, η καταστροφή είναι αναπόφευκτη […]

Mόνο ανοιχτή και ειλικρινής συνεργασία μεταξύ των ιστορικά παραγόμενων φραξιών, η πλήρης μετατροπή τους σε τάσεις στο κόμμα και τελικά η διάλυσή τους σε αυτό, μπορεί σε συγκεκριμένες συνθήκες να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στην ηγεσία και να αναβιώσει το κόμμα».

 

Η μπολσεβίκικη ηγεσία, όμως, ήταν αθεράπευτα κομμουνιστική και συνεπής στις αρχές της, στέλνοντας στα αζήτητα τα αιτήματα του συνωμότη, διπρόσωπου και ψεύτη Τρότσκι. Στους οπαδούς του ο Τρότσκι δημόσια έκρυψε αυτή την απόπειρα, υποστηρίζοντας ότι η 3η Διεθνής είχε πεθάνει πια από γραφειοκρατικό εκφυλισμό και δεξιό οπορτουνισμό και όχι επειδή δεν τον δέχτηκε ξανά στις γραμμές της! Μετά τη πόρτα που έφαγε από την μπολσεβίκικη ηγεσία, ο Τρότσκι πλέον καλούσε ανοιχτά σε βίαια μέσα για την εξόντωση της μπολσεβίκικης ηγεσίας την 1η Οκτώβρη του 1933 (Η Ταξική Φύση του Σοβιετικού Κράτους [πηγή: [https://www.marxists.org/archive/trotsky/1933/10/sovstate.htm]:

 

«Μετά τις εμπειρίες των τελευταίων ετών, θα ήταν παιδαριώδες να υποθέσουμε ότι η σταλινική γραφειοκρατία μπορεί να απομακρυνθεί μέσω ενός κομματικού ή σοβιετικού συνεδρίου. Στην πραγματικότητα, το τελευταίο συνέδριο του μπολσεβίκικου κόμματος πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 1923, το δωδέκατο συνέδριο του κόμματος. Όλα τα επόμενα συνέδρια ήταν γραφειοκρατικές παρελάσεις. Σήμερα, ακόμη και τέτοια συνέδρια έχουν καταργηθεί. Δεν υπάρχουν κανονικά "συνταγματικά" μέσα για την εξάλειψη της κυρίαρχης κλίκας. Η γραφειοκρατία μπορεί να εξαναγκαστεί να δώσει τη δύναμη στα χέρια της προλεταριακής πρωτοπορίας μόνο με τη βία.»

 

Το κείμενο αυτό βέβαια ξεκαθαρίζει πλήρως τι εννοούσε συνωμοτικά ο Τρότσκι να βγει από τη μέση ο Στάλιν το 1931 και 1932. Αποκαλύπτει την αισχρή διπλοπροσωπία του συνωμότη, τυχοδιώκτη που τον Μάρτη του 33 καλούσε την «γραφειοκρατική κλίκα» σε οργανωτική και πολιτική συνεργασία για το καλό της ΕΣΣΔ και τον Οκτώβρη του 33 καλούσε σε εξάλειψή της με τη βία!

 

Πλέον, η συνεργασία του Τρότσκι με τους θερμιδοριανούς συνωμότες στρατιωτικούς ήταν μονόδρομος για να επανέλθει στην εξουσία. Η πορεία αυτού του σαλτιμπάγκου κάθε άλλο παρά αποκλείει την συνεργασία με τους στρατιωτικούς συνωμότες, των οποίων η πρωταρχική συνωμοτική δραστηριότητα εντοπίζεται το 1932-33 σύμφωνα με όσα αποκαλύφθηκαν στην Τρίτη Δίκη της Μόσχας, τον Μάρτη του 1938.

 

Ο Τρότσκι μόνιμα ακολουθούσε ζιγκ-ζαγκ στις συμμαχίες του και στον προγραμματικό του λόγο, συμμαχόντας πάντα στη πράξη με ό,τι πιο αντιδραστικό και τυχοδιωκτικό υπήρχε. Αλλωστε, το 1930 είχε ταχθεί δημόσια εναντίον της κολεκτιβοποίησης, και επιστροφής στη θέση που είχε το μπολσεβίκικο κόμμα το 1927-1928: στην πολιτική του αυστηρού περιορισμού των εκμεταλλευτικών τάσεων των κουλάκων, παρότι ο ίδιος ο Τρότσκι ήταν υπέρ της ταχείας εκβιομηχάνισης (και συνεπώς και της κολεκτιβοποίησης, μιας και η εκβιομηχάνιση θα γινόταν από νέα εργατικά χέρια από την ύπαιθρο και η απώλειά τους από την ύπαιθρο μπορούσε να αντισταθμιστεί μόνο με την εισαγωγή μηχανών στην αγροτική παραγωγή) από το…1923 (!!!), όταν δηλαδή δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια οι υλικοί όροι για την κολεκτιβοποίηση και εκβιομηχάνιση. Το 1930 η θέση του Τρότσκι διέφερε ελάχιστα με τη θέση του Μπουχάριν το 1929, όταν άρχισε η μαζική κολεκτιβοποίηση