Για τη χρήσιμη ψήφο, τους απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη της αποχής
α) Για τη χαμένη ψήφο στο σύστημά τους
Η ΝΔ πιθανότατα θα ξαναβγεί πρώτο κόμμα και ο λόγος είναι οτι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες του λαού μας σιχαίνονται τα μνημόνια και την υποκρισία και ψευτιά των απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ.
Τον Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 2.245.978 ψήφους, τον μεγαλύτερο αριθμό που συγκέντρωσε ποτέ.
Μετα τή φόλα του πρώτου χρόνου, το θέατρο της δήθεν διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και το σικέ δημοψήφισμα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, παρότι ξεφούσκωσε στις 1.926.526, ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναέγινε κυβέρνηση.
Αυτές οι 319452 που έχασε μετά το δημοψήφισμα, δεν επέστρεψαν ποτέ και δεν θα επιστρέψουν στο μαντρί του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ είχε 1.526.400.
Στις εκλογές του 2019 ο Σύριζα είχε 1.781.057. Το πολύ-πολύ να τραβήξει, λοιπόν, τις ψήφους του Σεπτέμβρη του 2015 και πάλι δεν πρόκειται να βγει κυβέρνηση, γιατί το 2019 ο Κούλης συγκέντρωσε:
2.251.618 ψήφους.
Πως το κατάφερε αυτό;
Οταν ο Σαμαράς εγκατέλειψε τη δημαγωγία στα Ζάππεια (ότι δεν θα στήριζε το μνημόνιο) αρκετοί ψηφοφόροι της ΝΔ μετατοπίστηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή.
Τα νούμερα στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 για κάθε ένα από αυτά τα κόματα ήταν:
ΠΟΤΑΜΙ: 222.349 , ΑΝΕΛ: 200.532 , Χρυσή Αυγή: 388.387
Οταν τα τρια αυτά κόμματα εξαϋλώθηκαν, η ΝΔ πήρε πίσω τις ψήφους.
Είναι απλά μαθηματικά.
Ας φωνασκούν λοιπόν τα συριζόπουλα και οι θεραπαινίδες τους. Πρώτη δύναμη δεν βγαίνουν. Οι 319452 δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν στους απατεώνες του τρίτου μνημονίου.
Η χρήσιμη ψήφος είναι ψήφος στη πολιτική των μνημονίων, αδιάφορο αν είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ.
β) Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει σε τίποτα με τη ΝΔ
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει στην κεντρική πολιτική γραμμή του σε τίποτα από τη ΝΔ. Μόνο η ρητορική αλλάζει. Η ΝΔ εμφανίζεται ως κόμμα του "νόμου και της τάξης" ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ως η παλιά "προοδευτική" παράταξη, χωρίς βέβαια να διαθέτει στο σύνολο, όλους τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ δεν εξαϋλώθηκε.
Ο,τι δεν πρόλαβαν να πραγματοποιήσουν οι Σαμαροβενιζέλοι σε μνημονιακά μέτρα το 2014, το ολοκλήρωσε ο Σύριζα το 2015 και το 2016.
Οι Σαμαροβενιζέλοι έπρεπε για άλλη μια φορά να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες. Η Τρόϊκα δεν επέτρεπε τη χρήση όσων χρημάτων του ΤΧΣ είχαν απομείνει (περίπου 10 δισ. ευρώ από τα 50 δισ. ευρώ που δανείστηκαν για μια ακόμη φορα και υποτίθεται τελευταία). Η καυτή πατάτα έπεσε στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, όμως οι τράπεζες χρειάζονταν για άλλη μια φορά ανακεφαλαιοποίηση; Γιατί οι τράπεζες είχαν για άλλη μια φορά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα χρεοκοπήσει;
Τον Μάη του 2010 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγόρασε στην δευτερογενή αγορά ελληνικά ομόλογα, περίπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ και μάλιστα πάνω από την τιμή αγοράς τους, που τότε είχε πέσει σημαντικά, επειδή οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων είχαν αυξηθει κατακόρυφα (είχε πέσει η τιμή των ομολόγων αμέσως μετά την ανάδειξη του εκτροχιασμού του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος πάνω από 10% κατά την παράδοση των κυβερνητικών σκήπρτων από την κυβέρνηση του δάμαλου στην κυβέρνηση του Γιωργάκη).
Η ΕΚΤ απάλλαξε το χρηματιστικό κεφάλαιο της Ευρώπης (κυρίως το γαλλικό αλλά και το γερμανικό) από μια μεγάλη χασούρα και ανάγκασε το ελληνικό κράτος να αναλάβει εξολοκλήρου την...αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Αντί για κήρυξη χρεοκοπίας προς τους δανειστές, οι δανειστές διασώθηκαν πλήρως και το ελληνικό κράτος (δηλαδή οι έλληνες φορολογούμενοι) αναλάμβαναν όλη τη χασούρα στο διηνεκές.
Ετσι εγενετο PSI το 2012. To κούρεμα των ομολόγων που πραγματοποιησαν οι σαμαροβενιζέλοι το 2012, ήταν κούρεμα των ομολόγων που είχαν στην κατοχή τους αποκλειστικά ελληνικά ιδρύματα: ήτοι ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες και έλληνες μικροομολογιούχοι. Τα ομόλογα της ΕΚΤ εξαιρέθηκαν. Οι ελληνικές τράπεζες είχαν μεγάλο τμήμα του ενεργητικού τους σε ελληνικά ομόλογα. Μετά, λοιπόν, το PSI το χαρτοφυλάκιο τους ήταν γεμάτο σκουπίδια και χρειάζονταν εκ νέου δανειοδότηση - ανακεφαλαιοποίηση. Η δανειοδότηση εταιριών που συμμετέχουν στο χρηματιστήριο γίνεται είτε απευθείας με δάνεια, είτε με αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου στο οποίο συμμετέχουν νέοι επενδυτές..
Αυτή την ανακεφαλαιοποίηση πραγματοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον πιο άθλιο τρόπο. Το ελληνικό κράτος δανείστηκε εκ νέου από τον "μηχανισμό στήριξης" για να διασώσει τις ελληνικές τράπεζες, δημιούργησε το υπερταμείο στο οποίο μεταβιβάστηκαν χιλιάδες ακίνητα του δημοσίου για ιδιωτικοποίηση υπέρ των δανειστών και συν τοις άλλοις στο Τρίτο Μνημόνιο που ψήφισε, απαγορευόταν το κράτος να συμμετέχει στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στο χρηματιστήριο. Το ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο αγόρασε τις τράπεζες στο 1% της χρηματιστηριακής τους αξίας, από την προγενέστερη ανακεφαλαιοποίηση. Τόσο είχαν ξεφουσκώσει οι μετοχές. Βέβαια, όσοι ήξεραν τι θα γίνει με το PSI, είχαν ήδη φροντίσει να ξεπουλήσουν ο μεγάλο κομμάτι των μετοχών που διέθεταν στις τράπεζες για να επανέλθουν μετά όταν θα εφαρμοζόταν νέα νομοθετική διάταξη υπό την επιτροπεία των δανειστών προς όφελός τους (να αγοράσουν τις μετοχές που είχαν οι ίδιοι ξεπουλήσει, αποκλείοντας το ελληνικό κράτος ως ανταγωνιστή).
Ο Βαρουφάκης σήμερα εμφανίζεται ως...ρηξικέλευθος. Αλλά στις πρώτες δηλώσεις του στη Βουλή έλεγε ότι συμφωνεί στο 70% του μνημονίου και ότι ως "σώφρόνες άνθρωποι" (σ..σ: οι συριζαίοι) δεν έχουν καμία αντίρρηση στις "μεταρρυθμίσεις" αυτές. Αυτό που υποσχόταν εξαρχής στον ελληνικό λαό ήταν μια "γέφυρα" προς μια νέου τύπου δανειακή σύμβαση που θα ελάφρυνε το πρωτογενές πλεόνασμα (τη διαφορά φορολογικών εισπράξεων και κρατικών δαπανών πλην αυτών που προορίζονται για το χρέος) στο μέλλον. Το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας το θέλουν οι δανειστές πλεονασματικό και υψηλό, προκειμένου να διασφαλίζουν τους τόκους και τα χρεολύσια τους.
Ο Βαρουφάκης υποσχόταν μια γέφυρα δηλαδή προς τη δανειακή σύμβαση που τελικά ψηφίστηκε το 2016. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν χρόνο για να παίξει το θέατρο της διαπραγμάτευσης, θέατρο που πουλούσε στον ελληνικό λαό, προς μια τελική συμφωνία επέκτασης της δανειακής σύμβασης διάσωσης των τραπεζών που κατέρρεαν, στην ουσία ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχαν πραγματοποιήσει οι προγενέστεροι κυβερνώντες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ο Μπαρουφάκης έπαιξε τον ρόλο του διαπραγματευτή και του θιασάρχη. Ηταν τέτοιο το θράσος του που παρουσίαζε μια ανύπαρκτη συμφωνία στο Εurogroup για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων του 2015 και του 2016, ως σκόπιμη "δημιουργική ασάφεια" που αποδέχονταν και οι δανειστές. Πούλαγε παραμύθια της χαλιμάς.
Διαβάζουμε αυτό το μνημείο ξετσιπωσιάς και απάτης στον ιστότοπο του υπουργείου οικονομικών:
"Ο όρος «δημιουργική ασάφεια», που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση,
περιγράφει, πιστά, το πνεύμα με το οποίο το Eurogroup, με την
καθοριστική συμβολή του Προέδρου του, πέτυχε να υπερκεράσει τις πρότερες
διαφορές ώστε να επιτευχθεί η συμφωνία παράτασης τεσσάρων μηνών της
δανειακής σύμβασης της χώρας στην βάση προκαταρκτικού καταλόγου
μεταρρυθμίσεων που συνέταξε η ελληνική κυβέρνηση με την συμβολή εταίρων
και θεσμών.
Παραδείγματος χάριν, η φρασεολογία όσον αφορά τους στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων (τόσο για το 2015 όσο και για μελλοντικά έτη) επιλέχθηκε προσεκτικά ώστε να σηματοδοτήσει την αναθεώρησή τους ανάλογα με τις οικονομικές εξελίξεις, αλλά και στο πλαίσιο της επανεξέτασης του γενικότερου πλαισίου δημοσιονομικής πολιτικής για τα επόμενα έτη. Οι δηλώσεις ότι παραμένουν ανέπαφοι οι ίδιοι στόχοι με το παρελθόν (π.χ. 3% για το 2015 και 4,5% για το 2016 και επόμενα έτη) δεν συνάδουν ούτε με το πνεύμα ούτε και με το γράμμα της πρόσφατης απόφασης του Eurogroup."
Παραδείγματος χάριν, η φρασεολογία όσον αφορά τους στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων (τόσο για το 2015 όσο και για μελλοντικά έτη) επιλέχθηκε προσεκτικά ώστε να σηματοδοτήσει την αναθεώρησή τους ανάλογα με τις οικονομικές εξελίξεις, αλλά και στο πλαίσιο της επανεξέτασης του γενικότερου πλαισίου δημοσιονομικής πολιτικής για τα επόμενα έτη. Οι δηλώσεις ότι παραμένουν ανέπαφοι οι ίδιοι στόχοι με το παρελθόν (π.χ. 3% για το 2015 και 4,5% για το 2016 και επόμενα έτη) δεν συνάδουν ούτε με το πνεύμα ούτε και με το γράμμα της πρόσφατης απόφασης του Eurogroup."
γ) ΑΠΟΧΗ - αλλιώς δίνεις ψήφο στο χαμό σου
Στο
παραπάνω σχήμα είναι η πρόβλεψη της Κομισιόν για την αύξηση του ΑΕΠ του 2023 . Η πρόβλεψη -που έγινε τον Φλεβάρη- για την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ
το 2023 είναι μόλις 1,2% όταν η αύξηση του ΑΕΠ για το 2022 ήταν 5,5%. Οποιος αναρωτιέται τι σημαίνει αυτό σε μακροοικονομικά μεγέθη στο σκέλος της κατανάλωσης είτε παραγωγικής, είτε ιδιωτικής, παραθέτουμε τον πίνακα του ΙΟΒΕ που συμπίπτει με τις προβλέψεις της Κομισιόν:
Η ιδιωτική κατανάλωση προβλέπεται να αυξηθεί μόλις 0.8% από 7.7% του 2022. Οι δημόσιες δαπάνες θα πέσουν -2% από -1,1% και οι ακαθάριστες επενδύσεις (αγορά δηλαδή στοιχείων πάγιου κεφαλαίου για μηχανολογικό εξοπλισμό και εγκαταστάσεις) θα αυξηθούν 8,5% από 12,1% (το τελευταίο βέβαια νούμερο εξαρτάται σημαντικά από τις εισαγωγές. Τα πράγματα μάλλον θα είναι πιο σκούρα απ' ότι περιγράφει ο πίνακας παραπάνω με εισαγωγές μόλις στο 2,7% από...9,1% αύξηση το 2022). Αλλα το ΙΟΒΕ μάλλον θέλει να εξωραϊσει το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο που ήδη έχει εκτιναχθεί. Eιδικά η μείωση της ανεργίας βγάζει μάτι για την αντικειμενικότητά τους. Οταν πέφτει θεαματικά η κατανάλωση, έχουμε...μείωση της ανεργίας!!!
Αυτά
τα νούμερα σημαίνουν σκληρά και επώδυνα μέτρα, ειδικά τώρα που μετά την "περίοδο χάριτος" της πανδημίας επανερχόμαστε σε αναγκαία πρωτογενή πλεονάσματα που έχουμε υποσχεθεί στους δανειστές μας. Να ναι καλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2022 οφείλεται σε ισχυρή φορομπηξία στους έμμεσους φόρους. Φανταστείτε τι έρχεται για το 2023 με αύξηση του ΑΕΠ μόλις 1,2% από 5,5% του 2022.
Ομως, αυτά τα νούμερα, δίνονται με την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη θα περάσει μια
«ήπια» ύφεση, όπως το 2015-2016. Η Ευρώπη δεν θα περάσει μια ήπια ύφεση αλλά μια βαθιά κρίση, χειρότερη απ' αυτή του 2008.
Τα πράγματα δηλαδή είναι ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.
Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό για την εργατική τάξη της χώρας. Απολύσεις, μείωση μισθών και συντάξεων. Νέες χρεοκοπίες στις τράπεζες και βέβαια εκ νέου δανειοδότηση της χώρας με νέο επώδυνο μνημόνιο. Οι τράπεζες είναι τόσο "θωρακισμένες" όσο ήταν το 2008.
Οι "ειδικοί" που αξιολογούν τις τράπεζες (βλέπε τα εθνικά καμάρια της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας),
ξεχνούν σκόπιμα, ότι όταν καταρρέουν οι επιχειρήσεις που δανειοδοτούν οι τράπεζες, οι υποσχέσεις μελλοντικών πληρωμών (τοκοφόρα χαρτιά, π.χ. δάνεια που παραχώρησαν οι τράπεζες) καταρρέουν κι αυτες. Τα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών, λοιπόν, θα είναι γεμάτα σκουπίδια και οι τράπεζες θα χρειαστούν εκ νέου ανακεφαλαιοποίηση-δανειοδότηση.
Τον αρμαγεδδώνα των νέων μέτρων μπορεί να τον αντιμετωπίσει μόνο ένα εργατικό κίνημα που δεν θα ακολουθήσει ξανά τη λογική του "μικρότερου κακού", ακολουθώντας ξανά έναν κοινοβουλευτικό σωτήρα. Και τέτοιοι σωτήρες δεν υπάρχουν μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που καμία καούρα δεν έχουν για πραγματικούς ταξικούς αγώνες που θα αναχαιτίσουν μια νέα σκληρή πορεία λιτότητας.
Αναφερόμαστε στον Περισσό, γιατί για το προσωποπαγές κόμμα του σοσιαλδημοκράτη Μπαρουφάκη δεν το συζητάμε καν. Και είναι αδιανόητο πως νέοι αγωνιστές που το 2006-2007 πρωτοστατούσαν στις φοιτητικές καταλήψεις σήμερα χαριεντίζονται με αυτόν τον κοινωνικό κομπογιαννίτη, υποσχόμενοι αργές πλην..σταθερές ρήξεις στην Ευρώπη. Αναφερόμαστε σε όσους αποχώρησαν από το ΝΑΡ πριν μερικά χρόνια, συγκροτώντας το ρεύμα γύρω από την ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ. Ο ιδεολογικός του προπάτορας, πριν κι αυτός καταλήξει να μαζεύει ψήφους για τον ΣΥΡΙΖΑ, είχε γράψει ένα βιβλίο: "Ρήξη ή Ενσωμάτωση". Τελικά η πολυπόθητη ρήξη του 89 εναντια στην συγκυβέρνηση στην οποία συμμετείχε ο Περισσός μετατράπηκε σε καθαρή ενσωμάτωση σε σοσιαλδημοκρατικές παραφυάδες.
Ο Περισσός θέλει απλώς να αναπαράγεται ως κόμμα, τα στελέχη του να σιτίζονται από το κρατικό πρυτανείο και βέβαια να έχουν θέση σε όλα τα στασίδια της τηλοψίας.Ο Περισσός δεν είναι επαναστατικό κόμμα. Στις κρίσιμες στιγμές πραγματικής σύγκρουσης και ρήξης (βλέπε π.χ. φοιτητικές καταλήψεις του 2006, Δεκέμβρης του 2008, κατάθεση μεσοπρόθεσμου το 2011) ο Περισσός πάντα ΥΠΟΝΟΜΕΥΕ. Οσοι τρέχουν να τον ψηφίσουν σήμερα από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, απογοητευμένοι από τον γελοίο σεκταρισμό και την προϊούσα ενσωμάτωση, ξεχνούν τα επιδόματα που ψήφισε για τους αστυνομικούς τη στιγμή που ένας ρομά έπεφτε νεκρός για 20 ευρώ.
Δυστυχώς, ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός είναι διάχυτος και θολώνει την κρίση μας. Το γενικό εκλογικό δικαίωμα είναι μια κατάκτηση των εργαζομένων μεν, δεν είναι, όμως, η πεμπτουσία της πολιτικής πάλης, ίσα-ίσα: η κοινοβουλευτική πάλη που διεξάγεται από ένα επαναστατικό, προλεταριακό κόμμα, απλώς στηρίζει την ταξική πάλη που διεξάγεται κυρίως στους δρόμους, στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στα χωράφια, στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Αλλιώς, έρχεται η χρεοκοπία της ...Β Διεθνούς: η απεμπόληση δηλαδή κάθε επαναστατικού οράματος.
Η ταξική πάλη μπαίνει συνεχώς σε δεύτερη μοίρα, όσο δεν ξεκαθαρίζουμε μεταξύ μας (οι εκτός των τειχών) ότι το μέλλον εντός του καπιταλισμού θα είναι ζοφερό. Κάθε αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρχουν "νίκες" και "αλλαγές" μέσω της κοινοβουλευτικής πάλης, καθυστερούν ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ αυτή τη συνειδητοποίηση, κι αυτή η συνειδητοποίηση χρειάζεται όχι για τα βάψουμε μαύρα αλλά για να καταλάβουμε επιτέλους, ότι δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς οργάνωση σταθερή με μέλλον, παλεύοντας πρώτα και κύρια να δώσει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά. Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα δεν είναι ο καπιταλισμός μιας εισαγοδίαιτης χώρας, που καθυστέρησε τετραετίες για να πραγματοποιήσει έστω μια κουτσουρεμένη αγροτική μεταρρύθμιση και στην πρώτη αναμπουμπούλα στις αγορές κατέρρευσε επειδή ξέμεινε από συνάλλαγμα λόγω ...πετρελαϊκών αποθεμάτων. Ο "σοσιαλισμός" των Τσάβες - Μαδούρο, είναι για τη Νότια Αμερική το μικρότερο κακό του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, είναι η διαρκής ενσωμάτωση των εργαζομένων σε φενακισμένες συνειδήσεις προκειμένου ποτέ να μην θιγεί το κεφάλαιο και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Σύντροφοι, εμείς δεν πρόκειται να ζήσουμε τον σοσιαλισμό και την επανάσταση, κι ας πραγματοποιηθούν αυτά στον 21ο αιώνα. Δεν υπάρχουν οι όροι σήμερα και άμεσα στις επόμενες 2- δεκαετίες για ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν υπάρχουν οι όροι της ταξικής οργάνωσης, του κόμματος, ή μιας συσπείρωσης μαζικής αγωνιστών σε αυτή την κατεύθυνση.
Υπάρχουν μόνο οι όροι για την αργή πλην σταθερή ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος: ο διάχυτος ατομισμός να δώσει τη θέση του στην πραγματική ελπίδα, σε ένα επαναστατικό όραμα ανατροπής του καπιταλισμού, τώρα που η TINA (there is no alternative) εντός του καπιταλισμoύ καταρρέει θεαματικά.
Υπάρχουν μόνο οι όροι να σχηματιστεί το όραμα στους πιο πρωτοπόρους που θα αρχίσουν να οργανώνονται σταθερά στον αγώνα, ένα όραμα που θα πραγματοποιηθεί στο μέλλον από τις επόμενες γενιές. Γι αυτό αξίζει να παλέψεις, όπως πάλεψαν εκατομμύρια εργάτες τον 19ο αιώνα μέχρι το όραμα να γίνει πραγματικότητα τον Οκτώβρη του 1917.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου