«Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονμπάς: «Δημοκρατία» των ρώσων λευκοφρουρών, λαθρεμπόριο, δολοφονίες, πλιάτσικο, ψευτιά και απάτη (Μέρος Πρώτο)

Αριστερά ο ρώσος διοικητής της ταξιαρχίας «Οδησσός». Δεξιά ο Αλεξέι Μοζγκοβόι διοικητής της ταξιαρχίας «Φάντασμα». O δεύτερος δολοφονήθηκε υπό συνθήκες που παραπέμπουν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στα καπετανάτα και τις «φαμίλιες» πλιατσικολόγων που διοικούσαν και διοικούν τα εδάφη των «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονμπάς. Το φωτογραφικό ενσταντανέ μπροστά από την εικόνα του Ιησού δηλώνει ξεκάθαρα αυτό που ήταν και οι δυο συγκεκριμένοι (και σχεδόν όλοι οι) διοικητές της «Λαϊκής Δημοκρατίας»: ρώσοι ορθόδοξοι εθνικιστές.

 

Λισιτσάνσκ, Σλοβιάνσκ, Κραματόρσκ τα τοπωνύμια του Ντονμπάς που προβάλλονται έντονα πια από τα δυτικά ΜΜΕ. Σε αυτές τις τρεις πόλεις δόθηκαν οι μεγαλύτερες μάχες το 2014 κατά την υποχώρηση των φιλορώσων αυτονομιστών από την προέλαση του εξοπλισμένου με βαριά αμερικανικά όπλα μηχανοκίνητου ουκρανικού στρατού. Μετά τη μαζική εισβολή του ρωσικού στρατού το Φλεβάρη του 2022 στην Ουκρανία ακολουθεί η αντίστροφη πορεία ανακατάληψης των τριών ουκρανικών πόλεων, στις οποίες για πάνω από δυο αιώνες ζουν από κοινού ρώσοι μειονοτικοί και ουκρανοί. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές στις 3 Ιούλη, ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας Σεργκέι Σοϊγκού ανακοίνωσε την κατάληψη όλης της περιφέρειας του Λουγκάνσκ μετά την κατάληψη της πόλης Λισιτσάνσκ. Οι ουκρανοί αναγκάστηκαν να αποδεχτούν ότι η υποχώρηση ήταν αναπόφευκτη προκειμένου να αποφύγουν τη στρατιωτική συντριβή. Σύμφωνα με το Reuters, την ίδια ημέρα η ουκρανική διοίκηση δήλωσε τα εξής: «Η συνέχιση της άμυνας της πόλης θα οδηγούσε σε μοιραίες συνέπειες. Προκειμένου να διατηρηθούν οι ζωές των Ουκρανών υπερασπιστών, ελήφθη η απόφαση να αποσυρθούν». Σε αυτό το μπλογκ εχουμε εξηγήσει αναλυτικά εδώ και μέρες (δείτε τα κάτωθι άρθρα «Πώς γίνεται να ζητάς επίσημα εκεχειρία αν «νικάς» στην Ουκρανία;» στις 25 Μάη, «H τανάλια των ρώσων εισβολέων σφίγγει κι άλλο στο Ντονμπάς» στις 4 Ιούνη και «Προς κατάρρευση οι ουκρανοί στο Ντονμπάς» στις 8 Ιούνη) γιατί η προέλαση του ρωσικού στρατού είναι αναπόφευκτη στο Ντονμπάς.

Η σειρά αυτών των σημειωμάτων γραφόταν τη στιγμή που ο Πούτιν ανήγγειλε την εισβολή του ρωσικού στρατού στο Ντονμπάς. Με την αναγγελία της ρωσικής εισβολής από τα τρία σημεία του ορίζοντα στην Ουκρανία, οι υποχρεώσεις άλλαξαν άρδην. Επρεπε να σκιαγραφηθεί γρήγορα το πλαίσιο της γενικότερης ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης μεταξύ ρωσικού ιμπεριαλισμού και δυτικών ιμπεριαλιστών, αναπόσπαστο τμήμα της οποία είναι και η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία.

Τώρα πλησιάζει η ώρα να αναμετρηθούμε με τα ψέματα και τους μύθους για τη δήθεν αντιφασιστική εξέγερση του Ντονμπάς. Η σειρά αυτών των σημειωμάτων είναι αφιερωμένη στη μνήμη των πραγματικών ουκρανών και ρώσων μπολσεβίκων που αναμετρήθηκαν με όλον τον συρφετό των ουκρανών και ρώσων εθνικιστών στις γραμμές της πρώτης ουκρανικής σοβιετικής μεραρχίας με στρατιωτικό διοικητή και πολιτικό ηγέτη τον ουκρανό μπολσεβίκο Μίκολα Σορς το 1919.

Οσο μαριονέτα των ΗΠΑ είναι ο γελωτοποιός Ζελένσκι, άλλο τόσο μαριονέτες της κυβέρνησης Πούτιν είναι οι πολέμαρχοι των «Λαϊκών Δημοκρατιών», μακρύ χέρι του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική Ουκρανία. Μετά την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία από βορρά, νότο και ανατολή, αυτό είναι ολοφάνερο. Δήθεν ο Πούτιν εισέβαλε προκειμένου να σώσει τους συμμάχους του από γενοκτονία. Κανένας προοδευτικός άνθρωπος με ειλικρινή διάθεση να ερμηνεύσει τα γεγονότα και με γείωση στην ιστορική πραγματικότητα δεν πείθεται από την προπαγάνδα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, όπως δεν πειθόταν στην περίπτωση του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας, όπου οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές αξιοποιούσαν ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα για την υποτιθέμενη γενοκτονία εναντίον των κοσοβάρων αλβανών, παρότι και στην πρώτη και στην τελευταία περίπτωση υπήρχαν διώξεις, εθνικιστικά πογκρόμ και χιλιάδες νεκροί άμαχοι από τις κυβερνητικές δυνάμεις ή άλλες παραστρατιωτικές φασιστικές οργανώσεις που ήταν το μακρύ χέρι των κυβερνητικών δυνάμεων. Αν η Ρωσία σήμερα αναφέρεται σε 14.000 νεκρούς αμάχους σε οχτώ χρόνια στον πόλεμο του Ντονμπάς, οι δυτικές πηγές αναφέρονται σε 8.676 νεκρούς άμαχους Αλβανούς από το Γενάρη του 1998 εως τις 31 Δεκέμβρη του 2000.

To σημείωμα αυτό αποτυπώνει τι ήταν και τι είναι οι «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονμπάς, μέσα από τα λόγια, τις πράξεις και τα ντοκουμέντα των ίδιων των πρωταγωνιστών της. Ρωσόφιλοι κύκλοι εδώ και χρόνια πλάθουν μύθους για μια υποτιθέμενη αντιφασιστική εξέγερση στο Ντονμπάς, βαπτίζοντας ρώσους εθνικιστές όπως τον διοικητή της ταξιαρχίας «Φάντασμα», Αλεξέι Μοζγκοβόι ως «αντιφασίστα διοικητή» ή ακόμη και «κόκκινο διοικητή». Αντί να εκθέσουν τα κείμενά του και τις συνεντεύξεις του στη δημόσια σφαίρα της κριτικής, τα καταχωνιάζουν στο μαύρο σκοτάδι. Οποιος έχει ασχοληθεί ελάχιστα με την ιστορία του εμφυλίου στην Σοβιετική Ενωση το 1918-1922, μπορεί εύκολα να διακρίνει τις αποκρουστικές ομοιότητες ανάμεσα στους ρώσους λευκοφρουρούς του Ντενίκιν και του Κολτσάκ και τους παράγοντες των «Λαϊκών Δημοκρατιών».

Απέναντι στο αντιδραστικό Γιουρομαϊντάν που προέκυψε στο πλαίσιο της σύγκρουσης ρωσικού ιμπεριαλισμού και δυτικού ιμπεριαλισμού για τον έλεγχο της Ουκρανίας ως σφαίρας επιρροής (τις οικονομικές πτυχές αυτής της σύγκρουσης τις έχουμε περιγράψει σε άρθρο με τίτλο «Γιατί η φτωχολογιά της Δυτικής Ουκρανίας συσπειρώθηκε πίσω από ένα πραξικόπημα»), ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ντόπαρε ρώσους μειονοτικούς της Ουκρανίας με το αφιόνι του εθνικισμού και αλυτρωτικά οράματα για την συγκρότηση της τσαρικής Νοβοροσίγια, μιας περιοχής που κατακτήθηκε από τη ρωσική αυτοκρατορία τέλη 18^ου αιώνα και εκτεινόταν από το Κουμπάν της Μαύρης Θάλασσας μέχρι τη Μολδαβία. Η περιοχή αυτή εποικίστηκε από τη ρωσική αυτοκρατορία τόσο με ουκρανούς όσο και ρώσους εποίκους. Αξιοποιώντας στρατιωτικούς και ενισχύσεις από την Κριμαία που ήδη έλεγχε στρατιωτικά λόγω της παρακείμενης ρωσικής βάσης πριν την προσαρτήσει, η ρωσική κυβέρνηση πυροδότησε μια ένοπλη σύγκρουση εθνικιστών αυτονομιστών, στρατολογώντας ντόπιους ρώσους μειονοτικούς του Ντονμπάς.

Η ρωσική κυβέρνηση δεν ήθελε τότε σε καμία περίπτωση να εμπλακεί φανερά και δυναμικά και να προσαρτήσει έδαφος της Ουκρανίας πέραν της Κριμαίας. Συντηρούσε τη σύγκρουση με μετρημένες ενισχύσεις για να διατηρήσει τη φλόγα αναμμένη, ως αποσταθεροποιητικό παράγοντα που θα χρησιμοποιούσε ως διαπραγματευτικό χαρτί στη ληστρική σύγκρουσή της με τη Δύση στις πλάτες του ουκρανικού λαού. Οσο οι ουκρανοί δεν εξοπλίζονταν από τους αμερικανούς, τον Απρίλη και τον Μάη του 2014, η προέλαση των αυτονομιστών ήταν εύκολη και κάπου 28.000 δήλωναν αποφασισμένοι να καταταγούν, παρότι δεν υπήρχαν όπλα για να τους εξοπλίσουν. Απέναντί τους είχαν αρχικά τις δυνάμεις της ουκρανικής ασφάλειας που δίσταζαν να αναμετρηθούν ένοπλα και αργότερα φασιστικά ουκρανικά τάγματα που προέβαιναν κυρίως σε δολιοφθορές. Οταν όμως άρχισαν να εμφανίζονται και να προωθούνται μηχανοκίνητες δυνάμεις του εξοπλισμένου και ενισχυμένου ουκρανικού στρατού, τότε η κατάσταση άλλαξε άρδην. Η υποχώρηση ήταν αναπόφευκτη και η κατάσταση σώθηκε στο τσακ από την εισβολή ρώσων καταδρομέων τον Αύγουστο του 2014, τους λεγόμενους «αδειούχους» που σταθεροποίησαν το μέτωπο λίγο έξω από τις πόλεις του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ που απειλούνταν με ανακατάληψη από τον ουκρανικό στρατό. Σε εκείνη τη φάση -σύμφωνα με τις εκμυστηρεύσεις των πρωταγωνιστών της σύγκρουσης- μόνο 5.000 ντόπιοι ήταν οι υπερασπιστές των «Λαϊκών Δημοκρατιών».

Οι εργαζόμενοι των περιοχών αυτών υπέμεινε οχτώ χρόνια τη φρίκη του πολέμου, την ανείπωτη φτώχεια και την πλήρη εγκατάλειψη από τη «μαμά Ρωσία», με τους κυβερνήτες των «Λαϊκών Δημοκρατιών» να παίζουν το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Ρωσίας, σε αντάλλαγμα να λεηλατούν τον πλούτο του Ντονμπάς, της μεγάλης εκβιομηχανισμένης λεκάνης άνθρακα του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, κάνοντας λαθρεμπόριο μέχρι και με τη κυβέρνηση του Κιέβου. Αυτό το λευκοφρουρίτικο προπύργιο βαπτίζουν κύκλοι των ρωσόδουλων αριστερών «αντιφασιστικό προπύργιο». Δυστυχώς, σε αυτή τη σύγκρουση δεν υπάρχουν μπολσεβίκοι, ούτε κόκκινος στρατός να προωθήσουν την ταξική ενότητα των εργατών όλων των εθνών εναντίον των αστών και των κατσαπλιάδων που έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο των ουκρανών και ρώσων εργατών. Υπάρχει μόνο ο νεοτσαρικός στρατός του Κρεμλίνου που κουρελιάζει την αντιφασιστική μνήμη του μεγάλου αντιφασιστικού πατριωτικού πολέμου προκειμένου να προωθήσει τα σημερινά επεκτατικά σχέδιά του και κάποιοι αριστεροί μέχρι και μετά την εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, συνεχίζουν να χύνουν νερό στο μύλο του.

Η αναζωπύρωση του μεγαλορωσικού εθνικισμού-σοβινισμού ως αντίβαρο στο «Γιουρομαϊντάν»

To Φλεβάρη του 2014 ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς, εκλεγμένος το 2010, ανετράπη πραξικοπηματικά στο Κίεβο από εξοπλισμένες συμμορίες ουκρανών ακροδεξιών και νεοναζιστών που άρχισαν να καταλαμβάνουν κυβερνητικά κτίρια και να συγκρούονται ένοπλα με τις δυνάμεις καταστολής με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Ο ουκρανικός στρατός επέβαλε το πραξικόπημα. Το πραξικόπημα αυτό προέκυψε από την ενεργή συμμετοχή και στήριξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας και σύντομα εξασφάλισε την συναίνεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Γαλλίας και της Γερμανίας που έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως «επανάσταση της αξιοπρέπειας». Ηταν η κλιμάκωση ενός αντιδραστικού ξεσηκωμού που ξέσπασε στο Κίεβο και τη δυτική Ουκρανία τέλη του 2013 υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στις 22 Φλεβάρη ο Γιανουκόβιτς έφυγε άρον-άρον από την Ουκρανία για να διασωθεί από τους πραξικοπηματίες. Την ίδια μέρα σκηνοθετήθηκε η αποπομπή Γιανουκόβιτς με ψηφοφορία από την ουκρανική βουλή κατά παραβίαση του Συντάγματος, προκειμένου να «νομιμοποιηθεί» κοινοβουλευτικά το πραξικόπημα. Ο ίδιος ο Γιανουκόβιτς είχε διαπραγματευτεί και συναινέσει στην αποχώρησή του με εκλογές και συγκρότηση -ως τότε- προσωρινής κυβέρνησης στην οποία θα συμμετείχαν τα βασικά στελέχη της αντιπολίτευσης που ξεσήκωναν τον κόσμο στις πλατείες υπέρ της ένταξης στην ΕΕ, σε παρασκηνιακό παζάρι, υπό την αιγίδα του γαλλογερμανικού άξονα και της Ρωσίας.

Απ’ το παζάρι αυτό προέκυψε μια συμφωνία που ανακοινώθηκε δημόσια στις 21 Φλεβάρη και υπογράφεται και από ρώσο αντιπρόσωπο. Το περιεχόμενό της βρίσκεται στα αγγλικά όλο εδώ. Ο Γιανουκόβιτς δεσμευόταν -συν τοις άλλοις- στην ίδια την αλλαγή του Συντάγματος που θα μείωνε τις προεδρικές υπερεξουσίες. Η συμφωνία υπογράφτηκε στις 21 Φλεβάρη, αλλά οι αμερικανοκινούμενοι πραξικοπηματίες που έλεγχαν το δρόμο στο Κίεβο -και σε εκείνη τη φάση της σύγκρουσης σημαντικό κομμάτι του στρατού- απαιτούσαν άμεση απομάκρυνση από την πρωθυπουργία. Εξέλαβαν την συμφωνία ως παραδοχή της ήττας και πυροδότησαν το πραξικόπημα. Οπως έχουμε εξηγήσει αναλυτικά στις οικονομικές πτυχές της σύγκρουσης της Ουκρανίας σε άρθρο μας εδώ, ο Πούτιν είχε ήδη «πριονίσει» την καρέκλα του Γιανουκόβιτς, εξαπολύοντας εμπάργκο στα εμπορεύματα της Ουκρανίας το 2013, επειδή ο ίδιος ο Γιανουκόβιτς ως τότε προωθούσε τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ. Οι ισχυροί ουκρανοί μεγιστάνες του κεφαλαίου που στήριζαν τον Γιανουκόβιτς με βάση εφόρμησης την ανατολική εκβιομηχανισμένη Ουκρανία, φλέρταραν έντονα με την ιδέα της σύγκλισης της Ουκρανίας με την ΕΕ. Εγκατέλειψαν τον Γιανουκόβιτς το Φλεβάρη του 2014, πιστεύοντας ότι με τη συμφωνία της 21^ης Φλεβάρη υπό την αιγίδα των γάλλων και γερμανών ιμπεριαλιστών θα εκτονωνόταν πολιτικά η κατάσταση, όπως είχε συμβεί και με την «πορτοκαλί επανάσταση». Αντιθέτως η υποχώρηση αυτή έδινε το πράσινο φως στους πραξικοπηματίες να καταλάβουν την εξουσία με τη βία και στους ουκρανούς μεγιστάνες του κεφαλαίου που στήριζαν τους πραξικοπηματίες να ανακατανείμουν προς όφελός τους σημαντικό τμήμα των κερδών των υποστηρικτών του Γιανουκόβιτς.

Συμφωνία δημιουργίας προσωρινής κυβέρνησης και πρόωρων εκλογών στις 21 Φλεβάρη. Διακρίνεται κατά σειρά από αριστερά ο Σταϊνμάιερ (τότε υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας) ο Κλίτσκο νυν δήμαρχος του Κιέβου, ο ηγέτης του κρυφοφασιστικού Σβόμποντα, ο Γιανουκόβιτς και ο Γιατσενιούκ, εκλεκτός των αμερικανών που αναδείχθηκε πρωθυπουργός στην πρώτη κυβέρνηση των πραξικοπηματιών.   

 

Στους επόμενους μήνες το «Κόμμα των Περιφερειών» του Γιανουκόβιτς που είχε τη μεγαλύτερη δύναμη στην ουκρανική βουλή διαλύθηκε από απανωτές αποχωρήσεις των βουλευτών του υπό το καθεστώς βίας και τρομοκρατίας που εξαπέλυσε η νέα προσωρινή κυβέρνηση με σύνθεση απόλυτα καθορισμένη από τους αμερικανούς. Ο ηγέτης του «Δεξιού Τομέα», του νεοναζιστικού μορφώματος που πρωτοστάτησε στο πραξικόπημα, ο Nντμίτρο Γιάρος ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του με θέση συμβούλου στο Γενικό Επιτελείο του ουκρανικού στρατού τον Απρίλη του 2015. Διαβάζουμε στον ιστότοπο του Γενικού Επιτελείου του ουκρανικού στρατού:

«Κυριακή, 5 Απριλίου. Κίεβο — Ο Ντμίτρο Γιάρος, αρχηγός του πολιτικού κόμματος (Δεξιός Τομέας), διορισμένος ως Σύμβουλος του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Χθες, ο στρατηγός Βίκτορ Μούζενκο, Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, και ο Ντμίτρο Γιάρος συμφώνησαν στη μορφή συνεργασίας μεταξύ του “Δεξιού Τομέα” και των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων»

Αρκετοί από τους ηγέτες των ακροδεξιών και νεοναζιστικών συμμοριών που αναδείχθηκαν στις συγκρούσεις του πραξικοπήματος αποτέλεσαν αργότερα ηγέτες των «ταγμάτων εθελοντών» εναντίον των αυτονομιστών του Ντονμπάς.

 

Στιγμιότυπο του διορισμού του Γιάρος (δεξιά) σε σύμβουλο του Γενικού Επιτελείου του ουκρανικού στρατού (πηγή το ίδιο το Γενικό Επιτελείο του ουκρανικού στρατού). Αριστερά ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του ουκρανικού στρατού

 Ακολούθησε η ντεφάκτο προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία τον ίδιο μήνα από στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν στη ρωσική στρατιωτική βάση της Κριμαίας και το Μάρτη ο ξεσηκωμός εναντίον της κυβέρνησης στη νότια και ανατολική Ουκρανία. Τόσο οι εθνικιστές ουκρανοί, όσο και οι μεγαλορώσοι εθνικιστές, έσπευσαν να περιγράψουν τον ξεσηκωμό αυτό ως «ρωσική άνοιξη». Οι πρώτοι για να δείξουν ότι διαδηλώσεις εναντίον του Γιουρομαϊντάν είναι αποκλειστικά έξωθεν υποκινούμενες και οι τελευταίοι για να περάσουν το αφήγημά τους ότι οι ρώσοι μειονοτικοί στην Ουκρανία αποζητούν μια νέα κρατική υπόσταση, είτε υπό την προστασία της Ρωσίας, είτε εντός της Ρωσίας. Και οι δυο πλευρές ψεύδονται. Η μεγάλη εκλογική δύναμη του «Κόμματος των Περιφερειών» εκτεινόταν στη νότια και ανατολική Ουκρανία και η πλειοψηφία των εκλογέων του «Κόμματος των Περιφερειών» ήταν ουκρανοί, όχι ρώσοι μειονοτικοί. Οι ουκρανοί των ανατολικών και νότιων περιφερειών αποτέλεσαν και τη πλειοψηφία των διαδηλωτών εναντίον του Γιουρομαϊντάν για μήνες από τον Δεκέμβρη του 2013 μέχρι το πραξικόπημα του Φλεβάρη του 2014. Μια από τις μεγαλύτερες φιλοκυβερνητικές πορείες πραγματοποιήθηκε στις 14 Δεκέμβρη του 2013 στο Κίεβο. Οι διοργανωτές ανέφεραν συμμετοχή 200.000 ατόμων.  

Πορεία υπέρ της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς στις 14 Δεκέμβρη στο Κίεβο. Ξεχωρίζουν οι ουκρανικές σημαίες και οι σημαίες του «Κόμματος των Περιφερειών».

Στο Ντονμπάς (το λεκανοπέδιο του άνθρακα του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ) από τα τέλη του 19^ου αιώνα υπήρχε μια μεγάλη εθνοτική δύναμη ρώσων εργατών στις πόλεις που ενίοτε ήταν και η πλειοψηφούσα εθνοτική ομάδα σε αυτές. Στην επαρχία, όμως, δέσποζε η ουκρανική φτωχολογία. Η περιοχή ήταν από τον 19^ο αιώνα εκβιομηχανισμένη, ήταν το κέντρο εξόρυξης άνθρακα και άλλων πολύτιμων πρώτων υλών για τη βιομηχανία της τσαρικής αυτοκρατορίας και γενιές ρώσων εργατών μετοικούσαν στην περιοχή προκειμένου να βρουν δουλειά.

Τον Μάρτη και τον Απρίλη, στην περιοχή του Ντονμπάς, σε κινητοποιήσεις που περιλάμβαναν καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και συγκρούσεις με την ουκρανική ασφάλεια και τους ακροδεξιούς που εφορμούσαν από τη δυτική Ουκρανία, ρώσοι στρατιωτικοί και ρώσοι παράγοντες βγήκαν ανοιχτά υπέρ της Ρωσίας και της απόσχισης της λεγόμενης Νοβοροσίγια (Νέα Ρωσία) από την Ουκρανία, ντοπάροντας τους ρώσους μειονοτικούς με μεγαλορώσικο εθνικισμό. 

 

Αποτελέσματα κοινοβουλευτικών εκλογών του 2012, με μπλε το «Κόμμα των Περιφερειών» στην πυκνοκατοικημένη ανατολική Ουκρανία. Δεξιά η σημαία του «Κόμματος των Περιφερειών» με τα χρώματα της Ουκρανίας

Ο όρος Νοβοροσίγια ήταν ένας διοικητικός τσαρικός όρος που περιέγραφε εδάφη που κατέκτησε η ρωσική αυτοκρατορία τέλη του 18^ου αιώνα και περιλαμβάνουν τη σημερινή Ουκρανία από το Ντονμπάς μέχρι την Οδησσό. Διαβάζουμε από τη σημερινή Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια:

«Νοβοροσίγια (Νέα Ρωσία, Επικράτεια Νοβοροσίσκ), περιοχή που γειτνιάζει με τη Μαύρη και την Αζοφική Θάλασσα από την περιοχή του Κουμπάν έως τη Βεσσαραβία (σ.σ.: σήμερα Μολδαβία) […] Στη Ρωσική αυτοκρατορία η Νοβοροσίγια περιήλθε ως αποτέλεσμα αλλεπάλληλων επιτυχημένων ρωσικών πολέμων (1735–1739, 1768–74, 1787–91, 1806–12). Στο τελευταίο τρίτο του 19^ου αιώνα και αρχές του εικοστού η έννοια της Νοβοροσίγια χρησιμοποιείται για να περιγράψει περιοχές που καλύπτουν την επικράτεια του Κυβερνείου της Βεσσαραβίας, του Κυβερνείου Αικατερίνοσλαβ, του Κυβερνείου της Ταυρίδας, του Κυβερνείου της Χερσώνας, και μερικές φορές επίσης τον στρατό του Ντον της περιοχής, την επαρχία της Μαύρης Θάλασσας του Κουμπάν [..]»

Ο στρατός του Ντον ήταν ρώσοι λευκοφρουροί που λυμαίνονταν την νότια κοιλάδα του Ντον από το 1918 έως το 1920 μέχρι να τσακιστούν από τον κόκκινο στρατό. 

Στο ίδιο λήμμα διαβάζουμε και το εξής:

«Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 η έννοια της Νοβοροσίγια σταδιακά έπεσε σε αχρηστία. Το όνομα διατηρήθηκε στη πόλη του Νοβοροσίσκ. Τώρα η επικράτεια της ιστορικής Νοβοροσίγια είναι μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Ουκρανίας και της Μολδαβίας.»

Διαβάζουμε στη «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια» (εκδόσεις Ακάδημος, 1981):

«Νοβορώσια (Νέα Ρωσία). Ακραία περιοχή του Νοβοροσίσκ, ιστορική περιοχή στη Νότια Ουκρανία και εν μέρει στη Νότια Ρωσία (Βόρεια περιοχή στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας). Συμπεριελήφθη στην επικράτεια της Ρωσίας στο 18ο – αρχές 19ου αιώνα κατά τμήματα, σύμφωνα με τέσσερις συνθήκες ειρήνης με την Τουρκία (1739, 1774, 1791 και 1812). 

Η ονομασία “Nοβορώσια” εξηγείται όχι τόσο από την καθυστερημένη ενσωμάτωση της περιοχής της στη σύνθεση της Ρωσίας, όσο για την σχετικά αργή οικονομική αξιοποίηση της αραιοκατοικημένης νέας ακραίας περιοχής. Ο αποικισμός της Νοβορώσιας πραγματοποιούνταν βασικά από Ουκρανούς και Ρώσους μετανάστες

[…] Το 18ο αιώνα στη Νοβορώσια δημιουργήθηκαν οι πόλεις Αικατερίνοσλαφ, Νικολάγεφ, Χερσώνα και Οδησσός. Στα τέλη του 19ου – αρχές του 20ου αιώνα η Νοβορώσια είναι περιοχή με αναπτυγμένες καπιταλιστικές σχέσεις στην αγροτική οικονομία και βιομηχανία».

Kaι η κατακλείδα του λήμματος: «Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 η ονομασία “Νοβορώσια” έπαψε να χρησιμοποιείται».

Είναι αδιανόητο σήμερα στην Ελλάδα, κάποιοι να παριστάνουν τους αριστερούς, και να υποτάσσονται πλήρως στο μεγαλορωσικό σωβινισμό, υποστηρίζοντας την εγκαθίδρυση της τσαρικής Νοβοροσίγια ως δίκαιο απελευθερωτικό αίτημα (!), ξεχνώντας ακόμη και τις θέσεις και την πολιτική των μπολσεβίκων, που δεν στήριξαν απλώς την αυτοδιάθεση του ουκρανικού έθνους, αλλά για πρώτη φορά οι Ουκρανοί αποκτούσαν τη δυνατότητα να ελέγχουν πλήρως τις υποθέσεις τους στην ουκρανική γλώσσα και για πρώτη φορά στην ιστορία τους ο ουκρανικός πολιτισμός άνθισε με αξιοσημείωτα επιτεύγματα.

Η «Δημοκρατία της Νοβοροσίγια» των νοσταλγών του τσαρισμού στο Ντονμπάς. Πλέον ο καθένας γνωρίζοντας το χάρτη του μετώπου, γνωρίζει τις «αλυτρωτικές» αξιώσεις των αθυρμάτων του ρωσικού ιμπεριαλισμού που εκτείνονται από το Ντονμπάς μέχρι την Μολδαβία

 

Μετά τις πρώτες συγκρούσεις του Μάρτη και την ανακατάληψη των κυβερνητικών κτιρίων από την ουκρανική ασφάλεια, τον Απρίλη ένοπλοι πολιτοφύλακες άρχισαν να καταλαμβάνουν κυβερνητικά κτίρια στο Ντονμπάς. Επικεφαλής τους ήταν ρώσοι στρατιωτικοί και ρώσοι παράγοντες. Οι πρώτοι στρατιωτικοί ηγέτες αυτών των αποσπασμάτων που μετατράπηκαν σε διοικητές των «Λαϊκών Δημοκρατιών» ήταν ρώσοι στρατιωτικοί σαν τον Ιγκόρ Στρέλκοφ, κατά κόσμον Ιγκόρ Γκίρκιν και τον Ιγκόρ Μπέζλερ. Ο Ιγκόρ Γκίρκιν ήταν ρώσος στρατιωτικός. Σύμφωνα με τον ίδιο, συμμετείχε και στους δυο πολέμους εναντίον της Τσετσενίας, στη Βοσνία και στη Μολδαβία. Ο Ιγκόρ Γκίρκιν ήταν ο γενικός διοικητής της ένοπλης εξέγερσης στο Ντονμπάς. Η βάση εφόρμησής του ήταν η Κριμαία στην οποία δρούσε ως στρατιωτικός σύμβουλος του δοτού ρώσου κυβερνήτη Σεργκέϊ Αξιόνοφ. O Aξιόνοφ, ένας ντόπιος μεγαλέμπορος ρωσικής καταγωγής είχε συγκροτήσει από το 2008 στην Ουκρανία το εθνικιστικό κόμμα «Ρωσική Ενότητα», ένα κόμμα που δεν ξεπέρασε ποτέ το 10% σε τοπικές ή περιφερειακές εκλογές. Στις 27 Φλεβάρη -πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα στο Κίεβο- μετατράπηκε με την δύναμη των ρωσικών όπλων της ρωσικής βάσης στη Κριμαία σε κυβερνήτη της Κριμαίας.Τα πρώτα κτίρια που κατέλαβε η ομάδα του Ιγκόρ Γκίρκιν ήταν στο Σλοβιάνσκ. Αργότερα έγινε υπουργός άμυνας της «Λαϊκής Δημοκρατίας» του Ντονέτσκ. Ο Ιγκόρ Μπέζλερ ήταν ηγέτης των αυτονομιστών στο Ντονέτσκ. Γεννήθηκε στην Κριμαία και είχε και τις δύο υπηκοότητες (ουκρανική και ρωσική). Είχε υπηρετήσει στο ρωσικό στρατό.

Ανάμεσα στους μεγαλορώσους εθνικιστές που συμμετείχαν ενεργά στις συγκρούσεις του Μάρτη, ήταν ο Πάβελ Γκουμπάρεφ, που αυτοανακηρύχθηκε λαϊκός κυβερνήτης του Ντονέτσκ. Συνελήφθη από τις ουκρανικές αρχές και αργότερα τον Μάη απελευθερώθηκε στο πλαίσιο ανταλλαγής αιχμαλώτων. Ο Γκουμπάρεφ ήταν νεοναζιστής στα νιάτα του, μέλος της νεοναζιστικής οργάνωσης «Ρωσική Εθνική Ενότητα». Αργότερα δήλωνε οπαδός του κόμματος του ρώσου κυβερνήτη της Κριμαίας Σεργκέι Αξιόνοφ «Ρωσική Ενότητα».

Ιγκόρ Γκίρκιν (Στρέλκοφ) αριστερά, δεξιά ο ρώσος δοτός κυβερνήτης της Κριμαίας Σεργκέι Αξιόνοφ

fff

 

Αριστερά ο Ιγκόρ Μπέζλερ, δεξιά ο Πάβελ Γκουμπάρεφ όταν ήταν μέλος της νεοναζιστικής ρωσικής οργάνωσης «Ρωσική Εθνική Εθνότητα». Παραθέτουμε τη φώτο αυτούσια από ουκρανικό σάιτ. Το περιεχόμενο της λεζάντας δεν είναι αληθές.. Η «Ρωσική Ενότητα» δεν είναι νεοναζιστικικό κόμμα. Η «Ρωσική Εθνική Ενότητα», όμως, με το έμβλημα που φαίνεται στο μπράτσο του Γκουμπάρεφ είναι. Ο Γκουμπάρεφ όχι απλώς δεν έκρυβε ότι στα νιάτα του ήταν νεοναζιστής, αλλά θεωρούσε ότι η «εκπαίδευση» που έλαβε στα τάγματα εφόδου τον βοήθησαν στις καταλήψεις των κτηρίων στο Ντονέτσκ, όταν αυτοαναγορεύτηκε κυβερνήτης του Ντονέτσκ, μέχρι να συλληφθεί από την ουκρανική ασφάλεια.

 

Για να καταλάβουμε πως εξελίσσονταν τα πράγματα τις μέρες του Μάρτη και του Απρίλη το 2014, ας δώσουμε τον λόγο στον κατεξοχήν αρμόδιο, τον νοσταλγό του τσαρισμού, λευκοφρουρό Ιγκόρ Γκίρκιν, που τα διηγήθηκε όταν πλέον είχε «αποδεσμευτεί» με άνωθεν εντολή της Μόσχας από το μέτωπο στον Ντονμπάς, σε συνέντευξη που έδωσε το Νοέμβρη του 2014 [1] (σ.σ.: οι επισημάνσεις παντού δικές μας).

«Ήμουν σύμβουλος του Αξιόνοφ στην Κριμαία. Είναι ένας άνθρωπος με μεγάλο χάρισμα, έξυπνος, μορφωμένος, λογικός, ταλαντούχος [..]

Οταν συνέβησαν τα γεγονότα στην Κριμαία, ήταν σαφές ότι το θέμα δεν θα τελείωνε μόνο με την Κριμαία. Η Κριμαία ως μέρος της Νοβοροσίγια είναι ένα κολοσσιαίο απόκτημα, ένα διαμάντι στο στέμμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Και μια Κριμαία, αποκομμένη από ισθμούς από ένα εχθρικό κράτος, δεν είναι το ίδιο. Oταν η ουκρανική κυβέρνηση διαλυόταν μπροστά στα μάτια μας, αντιπρόσωποι από τις περιοχές της Νοβοροσίγια κατέφθαναν συνεχώς στην Κριμαία, οι οποίοι ήθελαν να επαναλάβουν αυτό που συνέβη στην Κριμαία. Υπήρχε ξεκάθαρη επιθυμία όλων να συνεχιστεί η διαδικασία. Οι εκπρόσωποι σχεδίαζαν εξεγέρσεις και ζητούσαν βοήθεια. Ο Αξιόνοφ, αφού του έπεσε τέτοιο φορτίο, δούλευε 20 ώρες την ημέρα. Μου ζήτησε να ασχοληθώ με τα βόρεια εδάφη. Και με έκανε σύμβουλο για το θέμα. Αρχισα να συνεργάζομαι με όλους τους αντιπροσώπους: από την Οδησσό, από τον Νικολάεφ, από το Χάρκοβο, το Λουγκάνσκ, το Ντόνετσκ. Oλοι είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη ότι αν αναπτυσσόταν η εξέγερση, τότε η Ρωσία θα ερχόταν στη διάσωση. Ως εκ τούτου, συγκέντρωσα τους μη διασκορπισμένους μαχητές του λόχου, επιστρατευμένους εθελοντές. Ήταν 52 άτομα. Ηρθαμε στο Σλοβιάνσκ εντελώς τυχαία. Χρειαζόμασταν μια μέση πόλη. 52 άτομα είναι δύναμη για ένα λίγο πολύ μικρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Μου είπαν ότι στο Σλοβιάνσκ είχαμε το ισχυρότερο τοπικό πλεονέκτημα. Αξιολογήσαμε αυτή την επιλογή ως την καλύτερη. [..]»

 

Πριν συνεχίσουμε με τη διήγηση του νοσταλγού του τσαρισμού, λευκοφρουρού Ιγκόρ Γκίρκιν, ας σταθούμε λίγο στις ημερομηνίες. Η κατάληψη του Σλοβιάσνκ πραγματοποιήθηκε μετά από στρατιωτική επιχείρηση με επικεφαλής τον ρώσο στρατιωτικό Ιγκόρ Γκίρκιν στις 12 Απρίλη του 2014, με την καθοριστική συνδρομή ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων από την Κριμαία. Εχει σημασία να καταγράψουμε τις ημερομηνίες για να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλιμάκωση της εθνικιστικής βίας δεν οφείλεται σε μονομερείς ενέργειες των ουκρανών, όπως αρέσκονται να παρουσιάζουν τα γεγονότα οι πλασιέδες του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Το φρικτό έγκλημα στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού τη πρωτομαγιά του 2014, που θάφτηκε από τη δυτική προπαγάνδα και έτυχε -δυστυχώς- της επιδοκιμασίας μιας πλατιάς μάζας της ουκρανικής φτωχολογιάς της Δυτικής Ουκρανίας, είναι αποτέλεσμα της κλιμάκωσης μιας ένοπλης αναμέτρησης ανάμεσα σε εθνικιστές των δυο πλευρών, που κάθε μια πατρονάρεται από ιμπεριαλιστές.

Από τη μια οι εξοπλισμένοι από τις ΗΠΑ νοσταλγοί του φασίστα Μπαντέρα, από την άλλοι οι νοσταλγοί του τσαρισμού που θέλουν να αποσπάσουν εδάφη από την Ουκρανία προς όφελος του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Απέναντι στην κατίσχυση των πραξικοπηματιών του Κιέβου δεν επικράτησε η ταξική, αντιφασιστική ενότητα των εργατών, ουκρανών και ρώσων. Δεν υπήρχε άλλωστε μαζικός επαναστατικός πολιτικός φορέας για να προτείνει και να παλέψει καν κάτι τέτοιο. Τα στελέχη του «κομμουνιστικού» κόμματος της Ουκρανίας ήταν τα εξαπτέρυγα του κόμματος του Γιανουκόβιτς, συμμετέχοντας στο παρελθόν σε κυβερνητικά πόστα.

Αυτό που επικράτησε ήταν η εθνικιστική χειραγώγηση και η ένοπλη σεκταριστική σύγκρουση. Στη περίπτωση των θυμάτων των συνδικάτων της Οδησσού, αρκετοί μειονοτικοί ρώσοι ή ουκρανοί αριστεροί που συμμετείχαν στην πρωτομαγιάτικη εκδήλωση και νωρίτερα σε συνεχείς διαμαρτυρίες εναντίον του πραξικοπήματος, δεν ενδιαφέρονταν για καμία απόσχιση εδαφών, αλλά πίστευαν πραγματικά στην ταξική-αντιφασιστική ενότητα. Πλήρωσαν το τίμημα της στάσης τους με τη ζωή τους από αφιονισμένους φασίστες χουλιγκάνους που είχαν επιστρατευτεί στην περιοχή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά των ακροδεξιών της κεντρικής κυβέρνησης του Κιέβου.

Συνεχίζουμε τη διήγηση των γεγονότων από τον Ιγκόρ Γκίρκιν:

«Οταν φτάσαμε στο Σλοβιάνσκ, 150-200 άτομα μας συνάντησαν στη βάση. Και συμμετείχαν στην επίθεση στο Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων μαζί μας. Το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων είχε πολλά όπλα – περίπου εκατό πολυβόλα και 100-150 πιστόλια. Οι άνθρωποι οπλίστηκαν αμέσως. […] Την επόμενη μέρα καταλάβαμε το Κραματόρσκ: έστειλα μια μονάδα Κοζάκων εκεί - 30 άτομα και έτσι ξεκινήσαμε. Τότε όλα εξαρτιόνταν μόνο από τη διαθεσιμότητα των όπλων. Τους πρώτους μήνες υπήρχαν πολλοί εθελοντές, αλλά δεν είχαμε τίποτα να τους εξοπλίσουμε. Οταν άρχισαν οι μάχες, έρεε πραγματικό αίμα, ο αριθμός των εθελοντών μειώθηκε.»

« Αλλά και πάλι υπήρχαν πολλοί από αυτούς. Τα στοιχεία που μου αναφέρθηκαν έχουν ως εξής: μέχρι τα τέλη Μάη, 28.000 εθελοντές εγγράφηκαν στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. 28 χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν πραγματικά όπλα. Ακόμα κι αν απορρίψουμε τους μισούς: ως εγκληματικά στοιχεία, τυχοδιώκτες, τότε ακόμα οι μισοί είναι 14.000 άτομα. Αν είχαμε όπλα, η κατάσταση θα εξελισσόταν πολύ διαφορετικά απ’ ότι εξελίχθηκε. Μέχρι να φύγω από το Ντονέτσκ, δεν είχαμε ούτε 10 χιλιάδες όπλα στα χέρια. Στη σλαβική ταξιαρχία, σύμφωνα με τους καταλόγους, υπήρχαν περίπου 9 χιλιάδες μαχητές. Από αυτούς όμως, ήταν περίπου μόνο 5.000 πραγματικοί μαχητές, δηλαδή άμεσα μαχητές. Οι υπόλοιποι είναι οπισθοφύλακες, μάγειρες, εθελοντές, προμηθευτές...»

 

Κατάληψη του αστυνομικού τμήματος του Σλοβιάνσκ από τις δυνάμεις του Ιγκόρ Γκίρκιν. Φωτογραφία από ουκρανική εφημερίδα.

 

«Στην αρχή, κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει. Οι δύο πρώτες εβδομάδες πέρασαν με τις δύο πλευρές ήθελαν να πείσουν η μία την άλλη. Τις πρώτες μέρες στο Σλοβιάνσκ, τόσο εμείς όσο και εκείνοι προσεγγίσαμε τη χρήση όπλων με εξαιρετική προσοχή. Η πρώτη αψιμαχία ήταν με τους αξιωματικούς της SBU (σ.σ.: Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας), οι οποίοι προσπάθησαν να μας απομακρύνουν, αλλά έπεσαν σε ενέδρα. Ούτε καν ενέδρα, μετωπική σύγκρουση, για την οποία δεν ήταν έτοιμοι. Είχαν απώλειες και έφυγαν. Μετά από αυτό επικράτησε ηρεμία. Η ουκρανική πλευρά άρχισε να στήνει σημεία ελέγχου και η αερομεταφερόμενη 25η ταξιαρχία εμφανίστηκε στην περιοχή μας. Αλλά δεν ήταν πρόθυμη να πολεμήσει. Καταφέραμε να αφοπλίσουμε πρώτα μια διμοιρία αναγνώρισης και μετά μια φάλαγγα. Ηταν για ακρίβεια αφοπλισμός - κάτω από τις κάννες των πολυβόλων, δεν τόλμησαν να συμμετάσχουν στη μάχη και αφοπλίστηκαν από εμάς.»

«Ωστόσο, για πολύ καιρό δεν αγγίξαμε τα σημεία ελέγχου τους και δεν έδειξαν επιθετικότητα. Αυτά είναι τα πρώτα βήματα. Τότε ο “Δεξιός Τομέας” άρχισε να στέλνει ομάδες δολιοφθοράς προς το μέρος μας - άρχισαν οι αψιμαχίες. Δεν υπήρχε ακόμη Εθνοφρουρά - μόνο ο “Δεξιός Τομέας”. Η ουκρανική πλευρά συμπεριφέρθηκε πολύ προσεκτικά, εξετάζοντας βήμα προς βήμα πώς θα συμπεριφερόταν η Ρωσία. Τον πρώτο μήνα δεν υπήρξε βομβαρδισμός της πόλης. Ο πρώτος βομβαρδισμός του Σλοβιάνσκ έγινε στα τέλη Mάη. Πριν από αυτό, βομβάρδισαν χωριά, αλλά το ίδιο το Σλοβιάνσκ δεν το άγγιξαν. Καθώς όμως συνειδητοποίησαν ότι η Ρωσία δεν θα αντιδρούσε, οι βομβαρδισμοί έγιναν όλο και πιο έντονοι, οι ενέργειες των τεθωρακισμένων και των αεροσκαφών - όλο και πιο μαζικές.  »

 

Με κίτρινο οι περιοχές του Ντονμπάς που ελέγχονταν από τους αυτονομιστές μέχρι τον Μάη του 2014. Πάνω αριστερά βρίσκονται το Σλοβιάνσκ και τον Κραματόρσκ. Πριν την συμφωνία του Μινσκ, το μεγαλύτερο κομμάτι του Ντονμπάς (πάνω από το μισό) στις περιφέρειες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ ελεγχόταν από ουκρανικές δυνάμεις. Oταν ο ρωσικός στρατός εισέβαλε τον Φλεβάρη του 2022 στην Ουκρανία, το μεγαλύτερο κομμάτι του Ντονμπάς βρισκόταν σε ουκρανικά χέρια.

 

[..]Εάν τον Απρίλιο-Μάιο όλα πήγαν σε ανοδική τάση, δηλαδή, το έδαφος της εξέγερσης επεκτάθηκε, πήραμε σταδιακά τον έλεγχο των περιοχών της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, διαδώσαμε το κίνημα, τότε τον Ιούνιο αρχίσαμε να υποχωρούμε.[…]

Σε αυτό το χρονικό διάστημα ανέτειλε το άστρο του διοικητή Αλεξέι Μοζγκοβόι. Για τους ρωσόφιλους αριστερούς ο Μοζγκοβόι ήταν κάτι σαν Τσε Γκεβάρα του Ντονμπάς. Η ταξιαρχία Φάντασμα που διοικούσε θεωρείτο κάτι σαν αντιφασιστική πολιτοφυλακή του ισπανικού εμφυλίου. Κρύβοντας με ύποπτο τρόπο τα γεγονότα και τα συνεντεύξεις του, αποκρύπτουν τη πραγματική του πολιτική φυσιογνωμία.

Στη πραγματικότητα ήταν ένας ντόπιος ρώσος εθνικιστής, κοζάκικης καταγωγής, έχοντας στο παρελθόν υπηρετήσει στον ουκρανικό στρατό, που συμμετείχε στις συγκρούσεις των ημερών και αναδείχθηκε ως στρατιωτικός ηγέτης στο πλάι του λευκοφρουρού Ιγκόρ Γκίρκιν. Παραθέτουμε από συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος στις 29 Αυγούστου του 2014:

«(σ.σ.: η ταξιαρχία “Φάντασμα»)Ήταν η πρώτη μονάδα πολιτοφυλακής που δημιουργήθηκε στη Νοβοροσίγια. Από την αρχή, συνεργαστήκαμε στενά με τον Ιγκόρ Ιβάνοβιτς Στρέλκοφ. Τον υποστήριξα με προσωπικό. Τα παιδιά εκπαιδεύτηκαν στο στρατόπεδό μας, πριν κατευθυνθούν προς το Σλοβιάνσκ.»

«ερώτηση: Πότε είδες για τελευταία φορά τον Στρέλκοφ;

 απάντηση Μοζγκοβόι: Πριν από τρεις τέσσερις εβδομάδες, πριν από την παραίτησή του. Και ελπίζω να επιστρέψει σύντομα στη θέση του, γιατί δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να τον αντικαταστήσει.»

Στις 10 Απρίλη του 2014 ο Μοζγκοβόι συναντιόταν με ρώσο υπερεθνικιστή Ζιρινόφσκι προκειμένου να λάβει -σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Μοζγκοβόι- την ηθική υποστήριξή του. Εχει ενδιαφέρον να δούμε πως βλέπουν οι ρώσοι εθνικιστές των Μοζγκοβόϊ:

«Ο Αλεξέι Μοζγκοβόι ήταν πάντα υποστηρικτής της μεγάλης "Νοβοροσίγια" από οκτώ δημοκρατίες και αντιτάχθηκε στη διαίρεση σε περιοχές. Στις πολιτικές απόψεις του, ήταν ορθόδοξος εθνικιστής με αριστερές ιδέες, αντιλαμβανόταν τον εθνικισμό ως υπεράσπιση του ρωσικού κόσμου και όχι ως ναζισμό. Λόγω των αριστερών ιδεών του, πίστευε ότι ο πόλεμος δεν ήταν μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων, φασιστών και αντιφασιστών, αλλά μεταξύ ολιγαρχών που μοίραζαν τις σφαίρες επιρροής.»

Ο ίδιος δεν έκρυβε ότι αγωνιζόταν για τη συγκρότηση της τσαρικής Νοβοροσίγια. Ελεγε δημόσια:

«Δεν αγωνίζομαι για τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ. Αγωνίζομαι για τη Νοβοροσίγια και η δομή της θα πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο τις περιοχές Λουγκάννσκ και Ντόνετσκ, αλλά ολόκληρη την επικράτεια της Νοτιοανατολικής χώρας. Θέλω να σημειώσω ότι από την αρχή δεν μου άρεσε η ιδέα της δημιουργίας δύο δημοκρατιών από δύο περιοχές. Λοιπόν, τι ακολουθεί; Πού οδηγεί; Ποιες είναι οι προοπτικές; Δύο δημοκρατίες, δύο κυβερνήσεις, ας πούμε δύο πρόεδροι. Στη συνέχεια σχηματίζεται μια άλλη περιφέρεια-δημοκρατία, η οποία θα έχει επίσης τη δική της κυβέρνηση. Πόσες τέτοιες δημοκρατίες θα υπάρχουν; Αυτό ονομάζεται “διαίρει και βασίλευε”. Είμαι βέβαιος ότι η Noβοροσίγια θα έχει ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον από μεμονωμένες δημοκρατίες που σχηματίζονται από μικρές περιοχές του Ντονμπάς.»

Συνεχίζουμε με τη διήγηση το Ιγκόρ Γκίρκιν, που περιγράφει την υποχώρηση των αυτονομιστών από τις θέσεις που είχαν καταλάβει τον Απρίλη:

«Στις αρχές Ιουνίου, τελικά (σ.σ.: οι ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις) πείστηκαν ότι η Ρωσία δεν θα παρέμβει άμεσα και μπήκαν σε όλα τα σοβαρά προβλήματα. Η πρώτη μαζική επίθεση στο Σλοβιάνσκ έγινε στις 2 Μάη. H αμέσως επόμενη (σ.σ.: εννοεί μαζική επίθεση) -με τη χρήση όλων των δυνάμεων και όλων των ειδών όπλων- τεθωρακισμένων οχημάτων και τανκς- πραγματοποιήθηκε στις 3 Ιουνίου. Μεταξύ αυτών των επιθέσεων πραγματοποιήθηκαν μάχες, τοπικές αψιμαχίες. Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος ήταν οι πιο δύσκολοι. Εάν τον Απρίλιο-Μάιο όλα πήγαν ευνοϊκά, δηλαδή, το έδαφος της εξέγερσης επεκτάθηκε, πήραμε σταδιακά τον έλεγχο των οικισμών της Δημοκρατίας του Ντόνετσκ, διαδώσαμε το κίνημα, τότε τον Ιούνιο αρχίσαμε να υποχωρούμε. Άρχισαν να μας πιέζουν από όλες τις πλευρές, οι εχθρικές δυνάμεις ήταν κολοσσιαία ανώτερες από όλες τις απόψεις. Και ο εχθρός άρχισε να φαίνεται αποφασισμένος να πολεμήσει. Η προπαγάνδα άρχισε να λειτουργεί. Και όσο περισσότερο λειτουργοούσε, τόσο περισσότερο αυξανόταν αυτό το κίνητρο.

Τάγματα της Εθνικής Φρουράς άρχισαν να φτάνουν στο πεδίο της μάχης. το αρχικό τους κίνητρο ήταν το εξής: θεωρούσαν τον εχθρό, δηλαδή εμάς, μισθοφόρους της Μόσχας. Ήταν σίγουροι ότι όλοι μας ήμασταν απεσταλμένοι της Ρωσίας. Και το γεγονός ότι το 90% από εμάς στο Σλοβιάνσκ ήμασταν ντόπιοι, άνθρωποι του Ντονμπάς, δεν ήθελαν καν να το πιστέψουν. Τον Ιούνιο-Ιούλιο, όταν η βοήθεια ήταν εξαιρετικά μικρή, ο εχθρός έφερε τεράστιες δυνάμεις. Γενικά, η αύξηση της δύναμης ήταν ασύγκριτη. Για παράδειγμα, σε αυτό το διάστημα ήρθαν σε εμάς 40 εθελοντές και 80 οχήματα ήρθαν στον εχθρό.

Το τι έφεραν τα οχήματα είναι ένα άλλο ζήτημα.  Αλλά σε κάθε αυτοκίνητο - τουλάχιστον ένα άτομο. Τον Αύγουστο, στο απόγειο της κρίσης, παλέψαμε σε συνθήκες σχεδόν αγωνίας. […] Ήμασταν σε πλήρη επιχειρησιακή περικύκλωση.»

Η προέλαση του ουκρανικού στρατού τον Αύγουστο ήταν σαρωτική. Ο Στρελκόφ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Σλοβιάνσκ και να υποχωρήσει. Ο Μοζγκοβόι που βρισκόταν στο Λισιτσάνσκ έγραφε τότε στο προφίλ του στο facebook για τις απώλειες που υφίσταντο οι δυνάμεις του πριν υποχωρήσει:

 

Ο διοικητής Μοζγκοβόι με έμβλημα της Νοβοροσίγια και τη σημαία της Ρωσίας

 

«Το διυλιστήριο βομβαρδίστηκε ξανά σήμερα... μια μεγάλη ομάδα τεθωρακισμένων ανακόπηκε κατά την προσέγγισή της. Καταστράφηκαν ένα άρμα μάχης, ένα IFV (σ.σ.: όχημα μάχης του πεζικού) και δύο φορτηγά με πυρομαχικά για οχήματα Grad (σ.σ.: αυτοκινούμενοι εκτοξευτήρες πολλαπλών πυραύλων). Για τον ουκρανικό στρατό πρόκειται για μικρές απώλειες, τις οποίες δεν θα αναφέρουν καν. Οσο για εμάς, χάσαμε περισσότερο κόσμο σήμερα από ποτέ... Οι μαχητές δεν υποχώρησαν ούτε ένα βήμα από το πόστο τους! Εμειναν μέχρι τον τελευταίο, αλλά δεν άφησαν τη φάλαγγα των τανκς να περάσει. Με τα όπλα που έχουμε... μόνο να χαθούν μπορούσαν. Μόνο τρία στα δέκα RPG δούλεψαν!!! Δεν έχουμε τίποτα άλλο να εναντιωθούμε στα τανκς! Πού είναι οι φάλαγγες που κυλούν στο Λούγκανσκ και το Ντόνετσκ;;; Πού είναι εκείνο το πυροβολικό για το οποίο γράφουν στο Διαδίκτυο τόσο χαρούμενα;;; Που είναι τα τανκς που γεμίζουν τις σελίδες των διαδικτυακών κοινοτήτων;;; Πού είναι όλα αυτά; Ποια καθίκια προστατεύονται από όλο αυτό το υλικό;;; Σήμερα έχασα σχεδόν μια ολόκληρη διμοιρία... τα παιδιά απλά πατήθηκαν από τανκς. Δεν μας άφησαν καν να μαζέψουμε τα πτώματα, όσο για τους τραυματίες – τους αποτελείωσαν οι εθνοφύλακες. Μετά από αυτό είμαι ο ίδιος μισοπεθαμένος Αλλά το ορκίζομαι! Αν παραμείνω ζωντανός, θα κάνω όλους όσους προωθούν τον εαυτό τους σε αυτόν τον πόλεμο και χτίζουν το πολιτικό τους μέλλον να υποφέρουν! Θα κάνω αυτούς που βγάζουν χρήματα από τις ζωές των ανθρώπων που πεθαίνουν, μα την αλήθεια να υποφέρουν!!!»

Η ανακοπή της σαρωτικής προέλασης των ουκρανικών δυνάμεων δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει χωρίς την έξωθεν βοήθεια του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Η προέλαση των ουκρανικών δυνάμεων σταμάτησε τον Αύγουστο του 2014 όταν ρωσικές δυνάμεις με βαριά όπλα εισέβαλαν στο Ντονμπάς προκειμένου να στηρίξουν τους αυτονομιστές. Ρώσοι καταδρομείς εμφανίστηκαν ως «αδειούχοι» από την υπηρεσία τους, «εθελοντές» στο Ντονμπάς. Οποιος έχει κάνει στρατό, γνωρίζει πολύ καλά ότι άπαξ και είσαι στρατιωτικός υποχρεούσαι να υπηρετείς μόνο στην υπηρεσία σου και όποτε σηκώνεις όπλο το κάνεις κατόπιν εντολής της στρατιωτικής αρχής σου. Το γεγονός της συμμετοχής των «αδειούχων» και της καταλυτικής συμβολής τους, επιβεβαιώνεται από τον ίδιο τον Ιγκόρ Γκίρκιν.

Διαβάζουμε στην συνέντευξη που έδωσε ο Ιγκόρ Γκίρκιν τον Νοέμβρη του 2014 για την υποχώρησή του από το Σλοβιάνσκ:

«Αν δεν είχαμε σχηματίσει αυτό το νότιο μέτωπο, νομίζω ότι όλα θα είχαν τελειώσει πολύ γρήγορα. Αν είχαμε μείνει στο Σλαβιάνσκ, τότε σε μια βδομάδα, το πολύ σε δύο, το Ντονέτσκ θα είχε πέσει. Και όταν φύγαμε, κρατήσαμε το Ντονέτσκ για σαράντα μέρες μέχρι να φτάσουν οι “αδειούχοι”. Αν και οι τελευταίες μέρες ήταν απλώς απελπιστικές..»

Στη συνέχεια ο Αλεξάντερ Προχάνοφ που παίρνει τη συνέντευξη στον Γκίρκιν ρωτά:

«Την ευθυγράμμιση του μετώπου και την επίθεση στη Μαριούπολη - τα έκαναν όλα αυτά μόνο οι “αδειούχοι” ή συμμετείχαν και οι πολιτοφυλακές;»

Ο Γκίρκιν απαντά ξεκάθαρα:

«Ξεχωριστές μονάδες της πολιτοφυλακής ήταν υποτελείς τους. Αλλά κυρίως οι “αδειούχοι” επιτέθηκαν στη Μαριούπολη. Οταν έφυγαν, τόσο η πρώτη γραμμή όσο και οι δευτερεύουσες γραμμες παρέμεναν ασταθείς. Πρώτον, η Μαριούπολη ήταν άδεια, δεν υπήρχαν ουκρανοί στρατιώτες εκεί για δύο ημέρες. Ηταν δυνατό να την πάρουν χωρίς μάχη. Υπήρχε όμως εντολή να μην προχωρήσουμε. Οχι απλώς διαταγή διακοπής, αλλά εντολή μη προώθησης σε καμία περίπτωση. Η Volnovakha θα μπορούσε επίσης να καταληφθεί. Γι' αυτό λέω ότι τα γεγονότα μοιάζουν με τα γεγονότα στην Κράινα: εκεί ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός σταμάτησε κυριολεκτικά ένα βήμα πριν από την αποφασιστική νίκη.»

Ο Γκίρκιν έδωσε συνέντευξη για τα γεγονότα ένα μήνα μετά την αποχώρησή του από τον Ντονμπάς, μια αποχώρηση που έγινε ξεκάθαρα κατόπιν εντολής της Μόσχας [3].

Σταχυολογούμε:

«Σήμερα έχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από τη στιγμή που έπρεπε να εγκαταλείψω τις θέσεις του Υπουργού Άμυνας και του διοικητή της πολιτοφυλακής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ. Δεν μπορώ να πω ότι αυτή η απόφαση ήρθε εύκολα για μένα. Οι συνθήκες λήψης αυτής της απόφασης ήταν επίσης δύσκολες. Το Ντόνετσκ και όλες οι δυνάμεις της ΛΔ βρίσκονταν σε επιχειρησιακή περικύκλωση, με μεγάλες δυσκολίες απέκρουαν τις αδιάκοπες επιθέσεις των τιμωρών (σ.σ.: εννοεί των ουκρανών φασιστών) από κάθε κατεύθυνση. Και μόνο λίγα πρόσωπα της ηγεσίας της δημοκρατίας μας γνώριζαν το γεγονός ότι η κατάσταση έπρεπε να αλλάξει τις επόμενες μέρες και ότι ο εχθρός θα δεχόταν μια σοβαρή, σκληρή ήττα σε λίγες μέρες.

Hμουν ένας από αυτούς τους λίγους, αλλά δεν μπορούσα να υπαινίσσομαι καν σε κανέναν από τους υφισταμένους μου ότι τις επόμενες μέρες θα αρχίζαμε να προελαύνουμε και να ανακτούμε τις θέσεις που είχε καταλάβει ο εχθρός. Hταν ακόμη πιο δύσκολο για μένα να συνειδητοποιήσω ότι η απελευθέρωση των πόλεων και κωμοπόλεων του Ντονμπάς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εγκαταλείφθηκαν με προσωπική μου διαταγή, θα γινόταν χωρίς εμένα.

Ηθικά, ήταν δύσκολο να εγκαταλείψω τους συντρόφους μου, ας πούμε, την ώρα λίγο πριν την αυγή που η νύχτα ήταν η πιο σκοτεινή, όταν η καταστροφή της υπόθεσης μας φαινόταν αναπόφευκτη σε πολλούς από εμάς. Δεν θα επικεντρωθώ στις συνθήκες που ανάγκασαν την παραίτησή μου. Θα πω απλώς ότι η απόφαση που ελήφθη απέδωσε. Επέτρεψε τη συγκέντρωση της διοίκησης των στρατιωτικών δυνάμεων της ΛΔ σε ένα χέρι, για να αποφευχθούν πολλές συγκρούσεις που ροκανίζουν τη δημοκρατία σαν λέπρα, και επίσης να παράσχουμε τον αξιόπιστο εφοδιασμό των στρατευμάτων μας με όλα τα απαραίτητα αγαθά.»

Πηγές πέραν των προαναφερομένων

[1] η αρχική πηγή της συνέντευξης του Ιγκόρ Γκίρκιν βρίσκεται εδώ:

https://zavtra.ru/blogs/kto-tyi-strelok

Η ανάκτηση του περιεχομένου μπορεί να γίνει από τη μνήμη της google.

https://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:HZAk7UVI2tIJ:https://zavtra.ru/blogs/kto-tyi-strelok+&cd=1&hl=el&ct=clnk&gl=gr

[2] https://cassad-eng.livejournal.com/153119.html

Ο «συνταγματάρχης cassad» είναι ρωσικό πόρταλ που αναμεταδίδει σταθερά ειδήσεις από το Ντομπάς στη ρωσική και αγγλική. Δεν «λογοκρίνει» το εθνικιστικό περιεχόμενο των λόγων των πρωταγωνιστών της σύγκρουσης, όπως κάνουν οι αριστεροί απολογητές του ρωσικού ιμπεριαλισμού γιατί το πόρταλ αυτό υπηρετεί ξεκάθαρα τον ρωσικό εθνικισμό.

[3] http://en.voicesevas.ru/news/analytics/2918-briefing-with-igor-strelkov-on-09-11-2014.html

f