Για τη συμφωνία της Βάρκιζας και τους μύθους της

Κάποια από τις πολλές ανώνυμες μαχήτριες του ΔΣΕ που έβαλαν τέλος στην επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας

Η Βάρκιζα ήταν μια επαίσχυντη συνθηκολόγηση, απόρροια της υποταγής της ηγεσίας του επαναστατικού ΚΚΕ υπό τον Σιάντο στους βρετανούς. Το ΚΚΕ είχε συγκροτήσει ήδη την εαμική εξουσία, συμπαρασύροντας γύρω από την εργατική τάξη των πόλεων την πλατιά μάζα της αγροτιάς της υπαίθρου. Και αυτόν τον άθλο βέβαια τον πραγματοποίησε με τεράστιες θυσίες σε στελέχη και μέλη, με έναν τιτάνιο αγώνα ενάντια σε πανίσχυρους εχθρούς, τεχνολογικά υπέρτερους. Δεν υπήρχε σοβαρή αντίσταση στην Ελλάδα πέρα απ' αυτή που συγκροτήθηκε από το ΕΑΜ. Οσοι αστοί δεν ήθελαν τον Αξονα κατευθύνθηκαν υπό την επίβλεψη των βρετανών στο Κάιρο, οι υπόλοιποι ευθυγραμμίστηκαν με το δοσιλογισμό. 

Το ΕΑΜ είχε τα όπλα, οι γερμανοί κατακτητές είχαν υποχωρήσει από τη χώρα. Αν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ έπιαναν τα καίρια πόστα στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, οι βρετανοί δεν θα επιχειρούσαν ποτέ επέμβαση. Αυτό που φρόντισαν να κάνουν οι αλβανοί κομμουνιστές δεν τόλμησε να το κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβήθηκε την ένοπλη αναμέτρηση με τους βρετανούς, αλλά αυτή ήταν αναπόφευκτη και μοιραία τη στιγμή που οι βρετανοί θα πατούσαν στο έδαφος της Ελλάδας ένοπλοι. 

Ενας από τους λόγους γι' αυτή την εγκληματική υποχώρηση έναντι των βρετανών ήταν ότι η φυσική ηγεσία του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, αυτός που έβαλε τα θεμέλια για την εξασφάλιση της εργατοαγροτικής συμμαχίας με την περίφημη 6η Ολομέλεια του 1934, το βασικό θεμέλιο δηλαδή της εαμικής εξουσίας, βρισκόταν στο Νταχάου. Αυτός που συσπείρωσε ξανά το ΚΚΕ, το απάλλαξε από τους φραξιονιστικούς ηγεμονισμούς και το έκανε ικανό να πυροδοτεί μαζικές απεργίες που στη Θεσσαλονίκη τον Μάη του 1936 κατέληξαν σε εξέγερση, έλειπε από την ηγεσία. Αυτός που παρέλαβε ένα καταρρακωμένο κόμμα και κατάφερε με τα ενιαιομετωπικά εκλογικά του σχήματα το 1932 να αποσπάσει 58.223 ψήφους (4.97%) και το 1935 98.669 (9,59%) ψήφους δεν ήταν στο τιμόνι της εαμικής εξουσίας στις πιο δύσκολες στιγμές.

Οι τροτσκιστές για πολλούς λόγους δεν είχαν ενεργή συμμετοχή στο αντάρτικο. Ενας απ' τους βασικότερους ήταν ότι η μεγαλύτερη φράξια τους, αυτή των αρχειομαρξιστών είχε ήδη πολιτικά χρεοκοπήσει το 1933-1936 στο μαζικό κύμα απεργιών που είχε πυροδοτήσει το ΚΚΕ. Δεν περίμεναν τότε μετά το πέρασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης ότι η εργατική τάξη θα απαιτούσε μαζικά τμήμα από τα κλεμμένα της κρίσης του 1929, και αντιδρούσαν στις απεργίες, ενεργώντας σαν κοινοί απεργοσπάστες και στηρίζοντας τα συνδικάτα των βενιζελικών που δεν ήθελαν απεργίες.

Μοιραίο το αποτέλεσμα η πλατιά μάζα των εργατών που ακολουθούσε -κυρίως συνδικαλιστικά- τους αρχειομαρξιστές να καταλήξει στο ΚΚΕ. Δεν ήταν βέβαια απλοί απεργοσπάστες. Από τη στιγμή που άρχισαν να χάνουν μέλη προς το ΚΚΕ, άρχισαν να βγάζουν φαλτσέτες και στήνουν δολοφονικές ενέδρες σε μέλη και στελέχη του ΚΚΕ  Την απεργοσπασία και τις δολοφονικές ενέδρες των αρχειομαρξιστών ιστορικά τις έχει αποδεχτεί δημόσια ο ηγέτης της έτερης τροτσκιστικής φράξιας στην Ελλάδα, ο Πουλιόπουλος, ο πρώην γραμματέας του ΚΚΕ. 

Παραθέτουμε ενδεικτικό απόσπασμα για την απεργοσπαστική δράση των αρχειομαρξιστών. Η Κλίκα του Μολινιέ στην οποία αναφέρεται ο Πουλιόπουλος ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη τροτσκιστική οργάνωση στον πλανήτη γη μετά τους αρχειομαρξιστές. Ακολουθώντας τις ντερεκτίβες του Τρότσκι για εισοδισμό στα σοσιαλιστικά κόμματα, κατέληξαν κι αυτοί κοινοί απεργοσπάστες. Διαβάζουμε: 

«Προχτές ακόμη έγινε μια μεγάλη απεργία 2.000 υποδηματεργατών στην Αθήνα κάτω από τη διεύθυνση της κομματικής φράξιας (σ.σ.: εννοεί την συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ) και με ενεργό συμμετοχή (μα και κριτική θέση πάνω στα σφάλματα της διεύθυνσης) των μελών τού Σπάρτακου. Η αρχειομαρξιστική κλίκα συγκάλεσε τούς 80-90 οπαδούς του σχισματικού συνδικάτου της σε ξέχωρη συνέλευση πάνω στο κορύφωμα της απεργίας για... αντίδραση στο Κόμμα! Τέτοια εγκλήματα μπορούν να βρίσκουν την έγκριση μόνον εκείνων των συντρόφων του εξωτερικού που τυχόν θα ενέκριναν και την ομολογημένα απεργοσπαστική ενέργεια του Μολινιέ στην περυσινή απεργία των μεταλλωρύχων της Βορ. Γαλλίας, ενέργεια από την οποία κιόλας χρονολογείται η προϊούσα αποσύνθεση της Γαλλικής Αντιπολίτευσης».

Παραθέτουμε ενδεικτικό απόσπασμα για τις μεθόδους των αχρειομαρξιστών, από το ίδιο λινκ:

"Για την συστηματικώς ασκηθείσα ατομική τρομοκρατία κατά του Κόμματος, για τη διάλυση του Ιδρυτικού συνεδρίου της επαναστατικής Γεν. Συνομοσπονδίας, για τις επιδρομές ενάντια σε συνελεύσεις επαναστατικών σωματείων και τις αιματηρές επιδρομές στο Εργατικό Κέντρο Θεσ/νίκης το 1928 και 1929, ο «τροτσκιστικός» αρχειομαρξισμός έχει μόνον τούτη την αυτοκριτική να κάμει:

«Δεν είμαστε πατσιφιστές και πολλές φορές αναγκαστήκαμε ν’ απαντήσουμε με τη βία στις αισχρές συκοφαντίες… Ποτέ όμως η βία δεν ξεπέρασε ένα γερό ξυλοκόπημα» («Πάλη των Τάξεων», 4 φυλ., σ. 2).

«Επειδή… σύντροφοι… αναγκάστηκαν ν’ αντιμετωπίσουν με το ξύλο ορισμένους κακοήθεις κι άχρηστους στο κίνημα τύπους… αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ως αρχήν της την ατομική τρομοκρατία» (2 φυλ., σ. 2).

Επίσημα πια εδώ διακηρύσσει ο Αρχειομαρξισμός ότι την περιορισμένη ως τώρα «εργασία» του θα τη συνεχίσει «σε όλα τα επίπεδα», μη έχοντας βέβαια για αρχή του την ατομική τρομοκρατία γενικά (που κανένας δεν μπορεί να του αποδώσει σοβαρά μια τέτοια κατηγορία, αφού ούτε μια τρομοκρατική πράξη κατά αστού ή οργάνου της αστικής εξουσίας έχει διαπράξει), αλλά έχοντας πάντα για βασική αρχή την ατομική τρομοκρατία ενάντια στους επαναστάτες εργάτες και την ομαδική τρομοκρατία ενάντια στις επαναστατικές οργανώσεις του προλεταριάτου. Ταυτόχρονα συνεχίζει και στο συνδικαλιστικό την παλιά του γραμμή με τη δημιουργία αιρετικών αρχειομαρξιστικών σωματείων, με την προσχώρησή τους στην Κίτρινη Γεν. Συνομοσπονδία, στο Πανεργατικό της Θεσ/νίκης (του τελευταίου η διοικητική κλίμακα από φόβο μη χάσει τη διοίκηση δεν δέχθηκε την προσχώρηση των «Συνεργαζομένων» αρχειομαρξιστικών σωματείων)."

Ο Πουλιόπουλος αμέσως μετά την δικτατορία του Παγκάλου, λύγισε. Ειδε την υποστήριξη των εργατών στο ΚΚΕ να υποχωρεί σημαντικά και σήκωσε λευκή σημαία. Αρχικά έστειλε κάτι εξώδικα στην καθοδήγηση που ήθελε να τον βάλει στους εκλογικούς συνδυασμούς και μετά έγραφε κάτι απίθανες επιστολές στις οποίες υποστήριζε ότι το ΚΚΕ έπρεπε να αυτοδιαλυθεί και να φτιαχτεί από την αρχή υπό την επίβλεψη διανοούμενων, όπως δηλαδή η αφεντιά του. Ο Πουλιόπουλος ήταν καμένο χαρτί για το ΚΚΕ. Οταν επανήλθε στο δημόσιο στίβο, επανήλθε για να ασκεί υπονομευτική κριτική και μια από τις βασικότερες πλευρές της ήταν η κριτική στην 6η ολομέλεια, η ολομέλεια δηλαδή που ήταν ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ για τη συγκρότηση του ΕΑΜ. Ο Πουλιόπουλος δεν αντιλαμβανόταν όπως και ο Τρότσκι τη σημασία της εργατοαγροτικής συμμαχίας, έφτανε στο σημείο του στο βιβλίο του να περιγράφει το ξεκλήρισμα των αγροτών ως κάτι...προοδευτικό.

Διαβάζουμε από το βιβλίο του "Δημοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα", σελ. 90, εκδόσεις Εργατική Δημοκρατία:

"Η σταλινική απόφαση, από το αναμφισβήτητο φαινόμενο του οικονομικού ξεπεσμού πολλών μεσαίων χωρικών στη σημερινή ιδίως περίοδο, καταλήγει με την ακαταμάχητη των σκέψεών της στην άρνηση της ιστορικής δυνατότητας για την προλεταριακή επανάσταση στην Ελλάδα (σ.σ.: δεν αρνήθηκε κάτι τέτοιο το ΚΚΕ, απλώς προσδιόρισε ορθότατα ότι πριν την έναρξη της προλεταριακής επανάστασης θα προηγούνταν η συγκέντρωση της πλατιάς μάζας της αγροτιάς με το μέρος των εργατών, επιλύοντας γρήγορα το άλυτο αγροτικό ζήτημα, κάτι που ως έναν βαθμό είχε ήδη πραγματοποιηθεί με τη συγκρότηση του ΕΑΜ). Είναι φανερό πως όσοι από τους μεσαίους χωρικούς καταστραφήκανε δεν είναι πια μεσαίοι, πέσανε στην κατηγορία των φτωχών ή στο μισοπρολεταριάτο. Αλίμονο όμως σε κείνον που θα φανταστεί οδοστρωτικά την ταξική διαφοροποίηση στα χωριά. Το αποφασιστικό στρώμα της μεσαίας ιδιοκτητικής αγροτιάς είναι, και θα είναι για καιρό, το κυριότερο, ύστερα από τους κουλάκους, κοινωνικό στήριγμα του καπιταλισμού."

Πως θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να πείσει και να ενθουσιάσει τους αγρότες, την πλατιά μάζα των φτωχών (που ίσα-ίσα έβγαζαν τον επιούσιο) και μεσαίων αγροτών (που ορισμένες φορές είχαν μια καλή συγκομιδή και σοβαρό κέρδος για απόθεμα) που ακολούθησαν το ΕΑΜ; Με τίποτα. Προς τιμή του βέβαια πέθανε στο απόσπασμα συμμετέχοντας στην αντίσταση, σε αντίθεση με τον ηγέτη των αρχειομαρξιστών που κατέληξε να χαιρετίζει τη νίκη του εθνικού στρατού επί του ΔΣΕ.

Εν ολίγοις, φίλτατοι και φίλτατες μη δίνετε καμία μα καμία σημασία σε όσα λένε οι τροτσκιστές για την αντίσταση και τη Βάρκιζα και προπάντων μην ακούτε τις ασυναρτησίες που διάφοροι γυρολόγοι λένε ότι και καλά η ΟΠΛΑ καθάριζε μαζικά τροτσκιστές. Αυτό δεν συνέβη, παρά μόνο στις περιπτώσεις συνεργασίας με τον κατακτητή ή με τους φασίστες για συγκεκριμένα άτομα. Αλλωστε πως γινεται η ΟΠΛΑ να καθάριζε τροτσκιστές και λίγο αργότερα να πραγματοποιήθηκε η ιστορική συζήτηση ΚΚΕ τροτσκιστών για την αντίσταση; Δεν γίνεται.

Οταν ο Ζαχαριάδης βρέθηκε ξανά στο κόμμα επικεφαλής, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, αφού είχε προηγηθεί η σύγκρουση με τους βρετανούς στην Αθήνα από εφεδρικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ Αθήνας, γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ είχε...απομακρύνει τις βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ από τα καίρια πόστα και τον είχε στείλει στην επαρχία, προκειμένου ακριβώς να μην αναμετρηθεί με τους βρετανούς, φρόντισε να αναζητήσει τι ακριβώς συνέβη. 

Ανάμεσα στις απαράδεκτες συμφωνίες της Καζέρτας (υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό αρχηγείο) και του Λιβάνου (συμφωνία για κυβερνηση εθνικής ενότητας με τον Παπατζή) , είναι πολύ πιθανόν να ανακάλυψε σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι ο Βελουχιώτης είχε υπογράψει την παράδοση των όπλων. Ο Σαράφης δεν υπόγραφε χωρίς τον Βελουχιώτη και ο τελευταίος συναίνεσε. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ο Ζαχαριάδης τελευταία φορά είχε συναντήσει τον Βελουχιώτη στην Κέρκυρα, στις φυλακές. Τότε, ένα ηγετικό στέλεχος της ΟΚΝΕ (της νεολαίας του ΚΚΕ), ο γραμματέας της Χρήστος Μαλτέζος, ξεψυχούσε αλύγιστος παρότι τον πετάλωναν ζωντανό και μια σειρά από στελέχη που πρόδωσαν τον αγώνα έσπασαν. Ενας από αυτους ο Μανωλέας που έγινε συνεργάτης της δικτατορίας του Μεταξά και μετά της κατοχής και εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ. Ανάμεσα σε όσους έκαναν δήλωση μετανοίας εκείνη την περίοδο ήταν και ο μιζέριας, ο Θανάσης Κλάρας, ο Αρης Βελουχιώτης. Μιζέρια τον φώναζαν, γιατί αντί μες στη φυλακή να είναι ατρόμητος και να εμψυχώνει τους πολιτικούς κρατούμενους, τα είχε βάψει μαύρα, ότι όλα είχαν τελειώσει.

Ο Βελουχιώτης ήταν ως την Κέρκυρα ένα μεσαίο μαχητικό στέλεχος του ΚΚΕ με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στο Ριζοσπάστη που ξεφτίλιζε τους υπουργούς των βενιζελικών, αφαιρώντας το πέπλο της δημαγωγίας τους στους εργάτες. Στη φυλακή της μεταξικής δικτατορίας λύγισε, υπόγραψε δήλωση μετανοίας, αλλά αργότερα το κόμμα του έδωσε την ευκαιρία να επανορθώσει. Και κανείς δεν μπορεί να του στερήσει την ενεργή συμμετοχή του στη συγκρότηση του ΕΛΑΣ. Δεν ήταν βέβαια ο μόνος, όπως ήθελαν να τον παρουσιάσουν οι πασόκοι και διάφοροι σφουγγοκωλάριοί τους στην μεταπολίτευση, διαχωρίζοντάς τον από το ΚΚΕ, κάνοντας δημαγωγία με πρώην εαμίτες, αλλά ήταν ένας ανάμεσα στους σημαντικότερους απ' αυτούς που ενήργησαν για τη συγκρότηση του ΕΛΑΣ. Και δεν διανοήθηκε να του στερήσει αυτό το ρόλο ούτε ο Ζαχαριάδης, αμέσως μετά τη δολοφονία του. Ο Ριζοσπάστης με πύρινο άρθρο του χτυπούσε τους υποκριτές της αντίδρασης που έγραφαν αίσχη για τον δολοφονημένο ηγέτη του ΕΛΑΣ.   

Είναι δεδομένο ότι ο Βελουχιώτης είχε διαφωνίες με την ηγεσία προτού έρθει ο Ζαχαριάδης στην Αθήνα για όσα συνέβησαν στα Δεκεμβριανά. Το πόσο πραγματικά ενήργησε και επιχείρησε να έρθει σε σύγκρουση με την ηγεσία του Σιάντου στις κρίσιμες καμπές που οδήγησαν στα Δεκεμβριανά: δηλαδή στις συμφωνίες της  Καζέρτας, και του Λιβάνου, ή λίγο πριν την απελευθέρωση, μάλλον είναι προς διερεύνηση. Δεν υπάρχουν ντοκουμέντα καμίας σύγκρουσης. Μετά τη Βάρκιζα, αρχικά ζήτησε τη διαμεσολάβηση άλλων αδελφών κομμάτων για τη διευθέτηση των διαφωνιών  και ξαφνικά αποφάσισε να σηκώσει ξανά τα όπλα. Αλλά όταν έχεις υποστεί σαν κίνημα συντριβή στρατιωτική, όταν οι βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ έχουν αφοπλιστεί, πως θα σηκώσεις ξανά τα όπλα άμεσα; Αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις του Βελουχιώτη δείχνουν τις μεγάλες αντιφάσεις του και αυτές οι αντιφάσεις με όσα είχαν προηγηθεί στο μυαλό του κάθε Ζαχαριάδη έδειχναν ένα πράγμα: έναν άνθρωπο που είχε χάσει το κεφάλι του και ενεργούσε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ προβοκατόρικα, σε βάρος της ανασυγκρότησης του κινήματος, δίνοντας πάτημα στην αντίδραση θα ενεργοποιήσει σκληρά αντίποινα στους εαμίτες.  

Ο Βελουχιώτης ακολουθούσε ένα τυχοδιωκτικό δρόμο, και ελάχιστοι από το παλιό ΕΑΜ ήταν διατεθειμένοι να τον ακολουθήσουν. Απομονωμένος, εντοπίστηκε και δολοφονήθηκε.  Εντελώς τυχαία η δήλωση καταδίκης της δράσης του Βελουχιώτη και της διαγραφής του από τις στήλες του Ριζοσπάστη δημοσιεύτηκε τη μέρα της δολοφονίας του. Κανείς δε γνώριζε όταν έβγαζαν το φύλλο του Ριζοσπάστη ότι ο Βελουχιώτης είχε δολοφονηθεί. Αλλά αυτοί που εκ των υστέρων ήθελαν να ξαναγράψουν την ιστορία έπρεπε να βγάλουν τον Ζαχαριάδη αδίστακτο εξουσιαστή.

Στη Βάρκιζα βέβαια έβαλε τέλος το ίδιο το επαναστατικό ΚΚΕ. Η επίθεση ξεκίνησε ξανά το 1946 με τη συγκρότηση του ΔΣΕ. Το βιβλίο του συντρόφου Αρη Σειρινίδη ο "Λαϊκός Επαναστατικός Πόλεμος του ΔΣΕ" φωτίζει όλες τις πλευρές αυτές της εποποιίας, της μοναδικής επανάστασης στη Δυτική Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ΔΣΕ δεν ήταν κάτι αναπόφευκτο. Ο ΔΣΕ επεβλήθη από τον Ζαχαριάδη, αφού πρώτα ακολουθήθηκε μια σημαντική πορεία ανασυγκρότησης του κινήματος. Δεν υπήρξε Δημοκρατικός Στρατός Γαλλίας, όταν ο Ντεγκόλ πέταξε με τις κλωτσιές του κομμουνιστές από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας και έκλεισε τον Ντυκλό στη φυλακή. Εδώ το ΚΚΕ ακόμη και υπό το Σιάντο παρόλες τις παλινωδίες του δεν αποδέχτηκε την υποταγή στην εθνική κυβέρνηση. Αποχώρησε πέρα από την αντίδραση στο μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ που αξίωνε ο Σκόμπυ και υιοθετούσε σαν υπάκουο σκυλάκι του ο Παπατζής (άλλο που δεν ήθελε) και για να μην συναινέσει στη λήψη αντεργατικών μέτρων. Στις 22 Νοέμβρη του 44 ο επιτετραμμένος του βρετανικού ιμπεριαλισμού Σκόμπυ καλούσε τους υπουργούς της Αριστεράς Σβώλο και Πορφυρογέννη να τους κάνει παρατήρηση για τα υψηλά ημερομίσθια που καθόρισε ο Πορφυρογέννης για τους εργάτες και τους υπαλλήλους και απαιτούσε μέσα σε 24 ώρες να κάνουν δήλωση ότι "αποκηρύττουν τη χρήση βίας", όταν οι δοσίλογοι που είχαν συγκεντρωθεί κατ' εντολή του Σκόμπυ στην Αθήνα, ασκούσαν ήδη δολοφονική τρομοκρατία. Οι δυο υπουργοί αρνήθηκαν βέβαια με περιφρόνηση.  Κι έτσι ήρθαν τα Δεκεμβριανά, στα οποία βέβαια η στρατιωτική αναμέτρηση ήταν εξαρχής υπονομευμένη από τον ίδιο το Σιάντο.

Οσοι έχουν γίνει σφουγγοκωλάριοι των πασοκικών εμεσμάτων ξεχνούν ότι όλοι όσοι αναμετρήθηκαν εκ των υστέρων με τον Ζαχαριάδη, κατηγορούσαν αυτή την εποποιία ως ...τυχοδιωκτισμό. Τα κουτσομπόλια από τους βρωμερούς αυτούς υπονομευτές του επαναστατικού ΚΚΕ έγιναν η ιστορία μας μέχρι πριν κάποια χρόνια και κάποιοι γελοίοι ανιστόρητοι, κατά καιρούς, φαντασιώνονταν για τους εαυατούς τους ότι έβαλαν τέλος ...στη Βάρκιζα οι ίδιοι επειδή συμμετείχαν σε κάποιους αγώνες μερικών διεκδικήσεων.

Καιρός να βάλουμε τέρμα στη δυσωδία και να υπερασπιστούμε την αλήθεια.

υγ: κάτι ξεχάσαμε. Στην Ελλάδα οι ψεκασμένοι φαντασιώνονται ότι είναι ο περιούσιος λαός και ότι όλοι οι ισχυροί αυτού του κόσμου, από τον Γκέϊτς ως τους απογόνους των μεγάλων κολοσσών της χρηματιστικής ολιγαρχίας(Ρότσλιντ), τους υπονομεύουν. Κατ' αντιστοιχία υποτίθεται η ΕΣΣΔ επέβαλε στον Σιάντο τη Καζέρτα και το Λίβανο και όχι το κούφιο του το κεφάλι. Υποτίθεται οι βρετανοί χάρισαν την Πολωνία, τη Βουλγαρία, την Αλβανία, την Τσεχοσλοβακία, την ανατολική Γερμανία, και πήραν για αντάλλαγμα...την Ελλάδα. Οποιος έχει κουκούτσι μυαλό και δεν ειναι της δράκας των ψεκασμένων καταλαβαίνει ότι αυτά είναι παραμύθια της χαλιμάς.