H απόσυρση της Καταλονίας από το μέτωπο

28 Φεβρουαρίου του 1937, πολύ πριν την στρατιωτική ανταρσία της ακραίας σεκταριστικής πτέρυγας της FAI, τον Μάη του 1937, διαδήλωση-παρέλαση στη Βαρκελώνη υπέρ του λαϊκού στρατού καλεσμένη από τις δυνάμεις του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSUC), της UGT και της Εσκέρα. Οι στρατιώτες πηγαίνουν κατευθείαν στο μέτωπο. Το φωτογραφικό στιγμιότυπο είναι από τη Πλάθα δε Καταλούνια, την κεντρική πλατεία της Βαρκελώνης, έξω από τα γραφεία του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSUC), το πρώην ξενοδοχείο Κολόν. Μπροστά από τα γραφεία του PSUC αναγράφεται σε πλακάτ το νούμερο 10.000 για την καμπάνια ένταξης 10.000 μαχητών στον λαϊκό στρατό. Στο δεύτερο όροφο φαίνεται το πορτραίτο του Στάλιν.

 

Απόσυρση της Καταλονίας από το Μέτωπο

Αμέσως μετά το τσάκισμα των στασιαστών στη Βαρκελώνη, οι αναρχικοί της CNT, παρότι δεν συνέτριψαν μόνοι τους τους φασίστες, αφού στην κατάπνιξη της στρατιωτικής ανταρσίας συμμετείχαν ενεργά δυνάμεις των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών, της Ενωμένης Σοσιαλιστικής Νεολαίας, Ασάλτος, ακόμη και η Γουάρδια Θιβίλ, δηλαδή η στρατοχωροφυλακή, που σε κάθε άλλη πόλη της Ισπανίας τάχθηκε με τους φασίστες, κατέλαβαν όλα τα κυβερνητικά κτήρια και σχημάτισαν αυτόνομες οικονομικές επιτροπές διοίκησης στα εργοστάσια με αποκλειστικά δική τους αναρχική σύνθεση, ακόμη και σε εκείνα όπου στις εργατικές συνελεύσεις υπερισχούσε η UGT. Ο λόγος αυτής της μαζικής συμμετοχής των ένστολων στην καταστολή της στρατιωτικής ανταρσίας στη Βαρκελώνη ήταν ο καταλανικός πατριωτισμός και το αβυσσαλέο μίσος που έτρεφαν γενιές καταλανών απέναντι στους δεξιούς της Μαδρίτης. Αν επικρατούσαν οι στασιαστές, σίγουρα θα αφαιρούσαν την αυτονομία της Καταλονίας που είχε παραχωρήσει η Ισπανική Δημοκρατία τον Σεπτέμβρη του 1932.

Ο καταλανικός πατριωτισμός δεν διέκρινε μόνο τους ένστολους, διαχεόταν στο μεγαλύτερο κομμάτι των μικροαστικών στρωμάτων, πλην των βιομηχάνων, που οι περισσότεροι ήταν με τους εθνικιστές στρατηγούς προκειμένου να περισώσουν τα συμφέροντά τους. Κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής των μικροαστικών στρωμάτων της Καταλονίας ήταν η Εσκέρα Ρεπουμπλικάνα δε Καταλούνια (Καταλανική Δημοκρατική Αριστερά) με βασικό ηγετικό στέλεχος τον Λουίς Κομπάνυς και κύριο εσωκομματικό του αντίπαλο τον Τζοάν Κασανόβας. Ο Κομπάνυς υπερασπιζόταν το Λαϊκό Μέτωπο, πιστεύοντας ότι έτσι θα κατοχυρώνονταν τα καταλανικά εθνικά δικαιώματα. Ο Κασανόβας, αντιθέτως, εξέφραζε τη μερίδα των καταλανών που ήθελαν ανεξαρτησία της Καταλονίας και απόσχιση πάση θυσία, ακόμη και σε βάρος του αντιφασιστικού πολέμου. Η Εσκέρα ήταν ένα αστικό δημοκρατικό κόμμα που συνένωνε υπό μια ενιαία πολιτική ομπρέλα ευρύτερες πολιτικές ομαδοποιήσεις, κυρίως καταλανών μικροαστών. Εμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιo, όταν η Καταλανική Λίγκα, το κόμμα των καταλανών βιομηχάνων, πρόδωσε τους καταλανικούς πόθους για αυτονομία και εθνική αυτοδιάθεση, στηρίζοντας τη δικτατορία του Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα (1923-1930). Από τα πρώτα μέτρα της δικτατορίας ήταν η κατάργηση της διδασκαλίας της καταλανικής γλώσσας.

Σε μεγάλο κομμάτι, λοιπόν, της βιομηχανίας της Βαρκελώνης. τον Ιούλη του 1936 οι ιδιοκτήτες είχαν εξαφανιστεί, είτε γιατί ήταν με τους στασιαστές, είτε γιατί φοβήθηκαν τα αντίποινα και την τρομοκρατία από εξοπλισμένους εργάτες. Οι αναρχικοί, όμως, δεν έθεσαν υπό τον έλεγχό τους μόνο τα εργοστάσια που είχαν εγκαταλειφθεί. Απαλλοτρίωσαν όλα τα εργοστάσια και επέκτειναν τον έλεγχό τους σε μικρές και μεσαίες βιοτεχνίες και σε όλα τα μαγαζιά μεσοαστών και μικροαστών καταλανών με ελάχιστους υπαλλήλους (κουρεία, εστιατόρια, εργαστήρια), ακόμη δηλαδή και σε ιδιοκτησίες καταλανών που ήταν με την Ισπανική Δημοκρατία και δεν είχαν καμία σχέση με τους φασίστες.

Αυτό το κατάφεραν επειδή συγκέντρωσαν στα χέρια τους το μεγαλύτερο οπλοστάσιο της καταλανικής φρουράς. Η καταλανική στρατιωτική φρουρά ήταν από τις σημαντικότερες στην ισπανική χερσόνησο, λόγω ακριβώς της πυκνής και μαζικής συγκέντρωσης του βιομηχανικού προλεταριάτου που ξεπερνούσε τα 600.000 άτομα ([14]), λόγω των συνεχών μεγάλων εξεγέρσεων και μαχητικών απεργιών του παρελθόντος και εν τέλει λόγω των συνεχών συγκρούσεων πάνω στο εθνικό ζήτημα της Καταλονίας. Σημαντικά μεγάλο κομμάτι του προλεταριάτου της πόλης, το μεγαλύτερο, είχε εθνοτική προέλευση ισπανική. Η βασική τροφοδότρια περιοχή ήταν η φτωχή Ανδαλουσία. Από τον 19^ο αιώνα γενιές άκληρων αγροτών έρχονταν να δουλέψουν εργάτες στις φάμπρικες της Βαρκελώνης. Η βάση εφόρμησης του πραξικοπήματος του δικτάτορα στρατιωτικού Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, που διακυβέρνησε την Ισπανία από το 1923 έως το 1930, ήταν η ίδια η Καταλονία.

Το μεγαλύτερο τμήμα του οπλοστασίου της καταλανικής φρουράς αντί να διοχετευτεί προς το μέτωπο με στόχο την απελευθέρωση της Σαραγόσα, της πρωτεύουσας της Αραγονίας και βασικού συνδικαλιστικού και πολιτικού προπύργιου της CNT, παρέμεινε σε εκατοντάδες ένοπλες επιτροπές αναρχικών στα μετόπισθεν προκειμένου να προωθήσουν τον «ελευθεριακό κομμουνισμό».

Σε αντίθεση με τη διαδεδομένη αναρχική μυθοπλασία ότι οι αναρχικοί τσάκισαν παντού μόνοι τους τους στασιαστές σε όλη την Ισπανία, οι στασιαστές ηττήθηκαν από την συνεργασία των μαχητικών οργανώσεων του Λαϊκού Μετώπου και των αναρχικών της CNT και των ένστολων είτε των Ασάλτος, είτε αξιωματικών που στήριζαν τη Δημοκρατία. Ο ξάδελφος του Φράνκο, αξιωματικός του στρατού, ο Χοσέ Μπααμόντε, άφησε την τελευταία του πνοή στο εκτελεστικό απόσπασμα γιατί υπερασπίστηκε τη Δημοκρατία στο Τετουάν μπροστά στη δύναμη πυρός της των στασιαστών, τη Στρατιά της Αφρικής. Στις πόλεις της Ανδαλουσίας, στη Βαλένθια, τη Μαδρίτη, δυτικά στην Εστρεμαδούρα, προς τα σύνορα δηλαδή με την Πορτογαλία, στον βασκικό Βορρά ή στην Αστούριας δεν υπερίσχυαν οι αναρχικοί, ούτε κατά διάνοια. Οι στασιαστές ηττήθηκαν όπου υπήρξε ενότητα ανάμεσα στις μαχητικές οργανώσεις του Λαϊκού Μετώπου και της CNT. Αντιθέτως στη Σαραγόσα, μια πόλη 200.000 κατοίκων, όπου οι αναρχικοί διέθεταν την μοναδική ισχυρή οργάνωση, οι ηγέτες της CNT δεν έλαβαν κανένα μέτρο εναντίον των στασιαστών:

Στέλεχος της CNT Αραγονίας, ο Σουέκα (Chueca) ομολογούσε ([15]):

«Ημασταν πολύ αφελείς. Σπαταλήσαμε πολύ χρόνο σε μάταιες συναντήσεις με τον κυβερνήτη. […]. Εμπιστευτήκαμε αποκλειστικά τις υποσχέσεις του. Δεν προβλέψαμε ότι μπροστά σε μια ενέργεια τόσο βίαιη που εξαπέλυσε ο φασισμός, δεν θα είχαμε άλλη επιλογή, παρά να κινητοποιήσουμε πλήρως τους 30.000 εργάτες στη Σαραγόσα σε μάχη. Εμείς, οι μαχητές της Συνομοσπονδιακής Οργάνωσης της Αραγονίας, διαπράξαμε το μέγιστο λάθος να μη λάβουμε σοβαρά υπόψη ούτε την παλιά Ισπανία ούτε τον φασισμό.»

Η απώλεια της πρωτεύουσας της Αραγονίας συνέβαλε σημαντικά στην απώλεια των τριών πόλεων της επαρχίας: Χάκα, Ουέσκα και το Τερουέλ.

Χάρτης της Αραγονίας. Με τετραγωνάκια περιγράφονται τα όρια του μετώπου, οι οχυρώσεις των αντιφασιστικών δυνάμεων. Τα τριγωνάκια είναι τα προπύργια των φασιστών.

 

Αντί να ωθήσουν το στελεχιακό τους δυναμικό στην Αραγονία, οι αναρχικοί ηγέτες προτίμησαν να οχυρώσουν την εξουσία τους στα μετόπισθεν και να απομακρύνουν τη ισχυρότερη βιομηχανική πόλη της Βαρκελώνης από το μέτωπο. Στο μέτωπο της Αραγονίας οι βασικές μάχες δόθηκαν εξαρχής από τοπικά συντάγματα πιστά στη Δημοκρατία δυνάμεις της Ενωμένης Σοσιαλιστικής Νεολαίας. Το Κάσπε καταλήφθηκε από δυο βιαστικά σχηματισμένους λόχους, έναν λόχο πολυβολητών από τις τακτικές δυνάμεις του Συντάγματος της Λέριδα και έναν λόχο με μέλη της Ενωμένης Σοσιαλιστικής Νεολαίας. Αυτή η μικρή μονάδα υπό τις διαταγές του λοχαγού του τακτικού στρατού Θαμόρα νίκησε τις δυνάμεις της Γούαρδια Θιβίλ που είχαν ταχθεί με την ανταρσία και συνέχισε όλο το δρόμο μέχρι τη Μπελτσίτε. Στα βορειανατολικά των δυνάμεων του Θαμόρα δυνάμεις του τακτικού στρατού από το στρατόπεδο του Μπαρμπάστρο, υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη του τακτικού στρατού Βιγιάλμπα προωθήθηκαν στις πύλες της Ουέσκα και της Χάκα όπου ενώθηκαν πρώτα με λόχο των Ασάλτος. Ακόμη και η Αλκανίθ στην οποία βρισκόταν μια μικρή μονάδα στασιαστών, καταλήφθηκε πρώτα από στρατιώτες από το σύνταγμα της Ταραγόνα με επικεφαλής τον δημοκρατικό αξιωματικό Ανχελ Μαρτίνεθ Πελανβέρ. Οι δυνάμεις του αναρχικού Ορτίθ προωθήθηκαν στην περιοχή στο τέλος της αναμέτρησης [16], [17].

Οι μάχες αυτές εν πολλοίς καθόρισαν τα όρια διαχωρισμού με τους στασιαστές της φρουράς της Σαραγόσα. Τα όπλα αυτών των μαχητών πέρασαν στους αναρχικούς που έφτασαν στη συνέχεια και διέλυσαν τη στρατιωτική πειθαρχία των συνταγμάτων. Αντι να αξιοποιήσουν τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς που είχαν μείνει πιστοί στη Δημοκρατία και είχαν την απαραίτητη τεχνογνωσία για να συγκροτηθεί ένα σοβαρό στράτευμα, οι αναρχικοί τους ξήλωσαν και έμειναν σε θέσεις αδρανούς άμυνας.

Η μεγαλύτερη δύναμη που σχηματίστηκε στην Καταλονία ήταν η Φάλαγγα του Ντουρούτι, περίπου 4.000 άτομα και καθυστέρησε αρκετά μέχρι να φτάσει 20 χιλιόμετρα περίπου από τη Σαραγόσα, όπου πλέον η φρουρά των στασιαστών είχε οχυρωθεί. Στη Φάλαγγα του Ντουρούτι συμμετείχαν μαχητές από όλες τις οργανώσεις της Καταλονίας [17]. Οι στασιαστές στην Αραγονία διέθεταν όπλα το πολύ για 15.000 στρατιώτες και έπρεπε να φυλάνε ένα τεράστιο μέτωπο 200 χιλιομέτρων [18]. Μια δύναμη πυρός 20.000 ένοπλων εργατών τον πρώτο μήνα θα είχε τσακίσει τους φασίστες στη Σαραγόσα. Αντιθέτως, 30.000 το μέγιστο κάθε στιγμή κάλυπταν περιμετρικά το μέτωπο της Αραγονίας σε αψιμαχίες μέχρι το Μάη του 1937, όταν άρχισε να εφαρμόζεται η επιστράτευση των πρώτων κλάσεων.

Ανάμεσα στις φάλαγγες των πρώτων ημερών που προωθήθηκαν στην Αραγονία, ήταν η Φάλαγγα Καρλ Μαρξ 2000 μαχητών, του μόλις νεοϊδρυθέντος PSUC, με επικεφαλής τον συνιδρυτή του Xοσέ Ντελ Μπάριο. Οι μαχητές αυτοί διέθεταν όπλα που είχαν συγκεντρώσει από τη σύγκρουση με τους στασιαστές στη Βαρκελώνη. Λίγες μέρες μετά την έκρηξη της στρατιωτικής ανταρσίας στη Καταλονία, συγκεκριμένα στις 24 Ιούλη, σχηματίστηκε το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Καταλονίας (PSUC) από τη συνένωση τεσσάρων μικρότερων εργατικών κομμάτων: του Kομμουνιστικού Kόμματος της Καταλονίας, της Σοσιαλιστικής Ενωσης της Καταλονίας, της Καταλανικής Ομοσπονδίας του PSOE και του Καταλανικού Προλεταριακού Κόμματος. Η Καταλανική Ομοσπονδία ήταν το αδελφό κόμμα του PSOE. Το μεγαλύτερο κατά διαφορά κόμμα ανάμεσά στις τέσσερις οργανώσεις ήταν η Σοσιαλιστική Ενωση της Καταλονίας με ηγέτη τον καταλανό Τζοάν Κομορέρα. Το PSUC υιοθέτησε αμέσως το πρόγραμμα του Εβδομου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς και συνδέθηκε με αυτήν, παρότι η Καταλανική Ομοσπονδία ήταν προγενέστερα αδελφό κόμμα του PSOE στη Καταλονία και συνδεδεμένη με τη Δεύτερη Διεθνή.

Σε ένα τέτοιο απλωμένο μέτωπο οι αναρχικοί μπορούσαν κάλλιστα να διεξάγουν αντάρτικο νύχτα-μέρα παράλληλα με εξ εφόδου μαζικές επιθέσεις μέχρι να υπερισχύσουν, αφού οι φασίστες το πολύ να διέθεταν 75 στρατιώτες ανά χιλιόμετρο. Κι, όμως, προτίμησαν να παραμείνουν στα χαρακώματα σε αψιμαχίες. Ο φρανκικός ιστορικός Μανουέλ Αθνάρ γράφει τα εξής για τη δύναμη των φασιστών στην Αραγονία ([19]):

«Στην Αραγονία η Εθνική Διοίκηση δεν είχε τίποτα. Ούτε πυροβολικό, ούτε αεροπορία, ούτε καν πολυβόλα σε επαρκή ποσότητα και να υπερασπιστεί τα πιο επαπειλούμενα σημεία. »

Επιπρόσθετα, αναρωτιέται ([19)]) :

«Ποιος αμφιβάλλει ότι η είσοδος της καταλανικής πολιτοφυλακής στη Σαραγόσα θα είχε ανυπολόγιστα αποτελέσματα, συνέπειες που θα επηρέαζαν βαθιά όλοκληρη την πορεία του πολέμου»;

«H απώλεια της φρουράς του Μπαρμπάστρο και της Λέριδα είχει τοποθετήσει τη Σαραγόσα στη πιο λεπτή θέση. Αφησε ανοικτές στη καταλανική πολιτοφυλακή τις καλύτερες ζώνες για την εισβολή στην Αραγονία. Ούτε και αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος για τον οποίο Σαραγόσα περιέρχετο σε σοβαρές δυσκολίες. Από αυτές τις δυνάμεις που διαθέταμε, κάποιες έπρεπε να σταλούν -λόγω ανάγκης- στη Μαδρίτη.»

Αν έπεφτε η Σαραγόσα, οι φασίστες που επιτίθεντο στη Μαδρίτη από την πρώτη στιγμή της έναρξης της στρατιωτικής ανταρσίας, από τα βόρεια, στη Σιέρα Γουαδάραμα, θα υποχωρούσαν αναγκαστικά και τότε περισσότερα όπλα θα στέλνονταν προς την Εστρεμαδούρα και τον Νότο. Οι φασιστικές δυνάμεις από το Μαρόκο δεν θα μπορούσαν ποτέ να πραγματοποιήσουν την προέλασή τους στη Μαδρίτη.

Ενα χρόνο σχεδόν μετά τη πτώση του Μπαδαχόθ στην Εστρεμαδούρα από τον μηχανοκίνητο στρατό των φασιστών κατά την προέλασή τους προς τη Μαδρίτη από τον ισπανικό Νότο της Ανδαλουσίας, τον Σεπτέμβρη του 1937, εκδόθηκε το κάτωθι κείμενο που υπέγραφαν βασικά  στελέχη της CNT-FAI, ανάμεσά τους η Φεδερίκα Μοντσένι, ο Πέδρο Ερέρα και ο Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν ο γραμματέας της χερσονησιακής επιτροπής της FAI [20]:

«Εχουμε πληρώσει ακριβά τη πίστη μας στις ιδέες μας. Θα ήταν ποτέ δυνατόν οι φασίστες να βαδίσουν από τη Σεβίλλη στο Μπαδαχόθ, και από το Μπαδαχόθ στις πύλες της Μαδρίτης, αν είχαμε πραγματικά αντισταθεί στους φασίστες καθ' όλη την αιματηρή περίοδο; Αν είχαμε οργανώσει έναν ικανό στρατό να πολεμήσει τον εχθρό; Οι αποδιοργανωμένες πολιτοφυλακές μας οι οποίες πραγματοποιούσαν συζητήσεις και συναντήσεις προτού συμφωνήσουν σε οποιαδήποτε αντίσταση; Που συζητούσαν κάθε εντολή, και που σε πολλές περιπτώσεις αρνούνταν τις εντολές, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πραγματική αντίσταση στη τρομερή στρατιωτική μηχανή των στασιαστών, που δημιουργήθηκε εν μέρει από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Ο Ντουρούτι ήταν ο πρώτος που το κατάλαβε αυτό και ο πρώτος που είπε: "Πρέπει να οργανώσουμε έναν στρατό. Ο πόλεμος γίνεται με στρατιώτες, δεν γίνεται με αναρχικούς". Πότε θα αποφασίσουμε να το κάνουμε αυτό; Πότε θα συμφωνήσει το κίνημα;. Εχουν περάσει ήδη μήνες στους οποίους οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές το έχουν καταφέρει. Και ολοι αυτοί ενεργούν χωρίς τα υψηλά κίνητρα που έχουμε εμείς.»

Οι αναρχικοί, όμως, παρακρατούσαν το μεγαλύτερο οπλοστάσιο όλων των φρουρών της Καταλονίας και των συνταγμάτων της Αραγονίας που έμειναν πιστά στη Δημοκρατία στα μετόπισθεν σε στρατιωτικές αναρχικές επιτροπές και αναρχικά περίπολα ελέγχου προκειμένου να οχυρώσουν την εξουσία τους, αδιαφορώντας για την αντιφασιστική υπόθεση. Κανόνια πυροβολικού, μαζί με δεκάδες χιλιάδες τουφέκια και αυτόματα είχαν μείνει στα μετόπισθεν. Οι αναρχικοί ιστοριογράφοι λένε συνειδητά ψέματα όταν ισχυρίζονται οι αναρχικοί είχαν ελάχιστα όπλα τον Ιούλη και τον Αύγουστο του 1936.

Ενα χρόνο μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, το 1940, ένα από τα βασικά στελέχη της CNT-FAI, ο Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, επικεφαλής του ατέλειωτου χαρτοβασιλείου των ξεκομμένων από τη γενική και πολιτική ζωή του πολέμου, αναρχικών οικονομικών επιτροπών της διοίκησης των επιχειρήσεων της Βαρκελώνης δεν δίστασε να αποκαλύψει την αλήθεια στο βιβλίο του «Γιατί χάσαμε τον πόλεμο» [21]:

«Δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί σχετικά με το γεγονός ότι ενώ στο ίδιο το μέτωπο είχαμε μόνο 30.000 τουφέκια, υπήρχαν περίπου 60.000 τουφέκια στα μετόπισθεν, στην κατοχή των κομμάτων και των διαφόρων οργανώσεων, περισσότερος εξοπλισμός απ’ ότι στο μέτωπο, όπου βρισκόταν ο εχθρός.

Οχι μόνο μια φορά, αλλά δεκάδες φορές ικετεύσαμε το ελευθεριακό κίνημα να παραδώσει τον στατιωτικό οπλισμό που κατείχε. […]Την ημέρα, που οι σύντροφοί μας, κάτοχοι του μεγαλύτερης ποσότητας οπλισμού, θα αποφάσιζαν να παραδώσουν τα όπλα τους ή να πάνε στο μέτωπο, την ίδια μέρα θα ξεκινούσαμε τον αφοπλισμό όλων των άλλων κομμάτων και υποσχεθήκαμε να τοποθετήσουμε τους πιο καχύποπτους για την εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης σε θέση για να βοηθήσουν να εκπληρώσουν την υπόσχεση.»

Συνεχίζεται

Σημειώσεις-Αναφορές Προλόγου

[14] Catalonia, The Cause of Spain is the Common Cause of the Whole of Progressive and Advanced Mankind, International Press Correspondence (Inprekorr), Vol. 18, No 24, 17 May 1938. (Καταλονία, Η Υπόθεση της Ισπανίας είναι Κοινή Υπόθεση όλης της Προοδευτικής Ανθρωπότητας. Ειδική Εκδοση του Περιοδικού της Τρίτης Διεθνούς για την Ισπανία στις 17 Μάη του 1938).

πηγή: http://www.revolutionarydemocracy.org/archive/spain.htm#llobregat

[15] Spain! The Unfinished Revolution, Arthur H. Landis, Camelot, 1972. Ισπανία! (Η Ανολοκλήρωτη Επανάσταση, Αρθουρ Λάντις, Εκδόσεις Camelot, 1972) Το επίμαχο εδάφιο για τον Σουέκα είναι στην σελ. 131.

[16] Landis, ό.π., σελ. 305.

[17]

17] War and Revolution in Catalonia, 1936-1939, Pelai Pages i Blanch, Historial Materialism Book Series,

 2007 (Πολεμος και Επανάσταση στη Καταλονία, 1936-1939, Pelai).

Παραθέτουμε απόσπασμα από σελ. 46:

 «Η Φάλαγγα του Ορτίθ που είχε ξεκινήσει με το τρένο (σ.σ.: εννοεί στις 24 Ιούλη),

 είχε μεγαλώσει περίπου σε δυο χιλιάδες άνδρες, και αυτοί κατέλαβαν το Κάσπε την επόμενη μέρα.

 Μετά, αφού κατέλαβαν ολόκληρη την περιοχή νότια του ποταμού Εμπρο, πολιόρκησαν την Μπελτσίτε

 Στις 13:00 στις 25 Ιούλη η Τζενεραλιτάτ ανακοίνωσε την κατάληψη του Κάσπε σε επίσημη

 ραδιοφωνική εκπομπή: “Δυνάμεις του Δέκατου Ογδοου συντάγματος πεζικού, μέλη της

 πολιτοφυλακής από τη Λέιντα (σ.σ.: η Λέριδα στα καταλανικά) και η μονάδα πυροβολικού 

από τη Βαρκελώνη έχουν καταλάβει μετά από ένα σύντομο βομβαρδισμό, την πόλη του Κάσπε

 με τη κραυγή Ζήτω η Ελευθερία”»

 Ο Pelai, αν και διαπνέεται από έκδηλες
φιλοτροτσκιστικές και φιλοαναρχικές διαθέσεις αναφέρεται στην ανακοίνωση της
Τζενεραλιτάτ στις 25 Ιούλη ότι το Κάσπε απελευθερώθηκε από δυνάμεις του
τακτικού στρατού σε παρακείμενο Σύνταγμα μαζί με πολιτοφύλακες από Λέριδα.
Προτιμά, όμως, την εκδοχή της κατάληψης της πόλης από τις δυνάμεις των
αναρχικών του Αντόνιο Ορτίθ, που, όμως, όπως ο ίδιος επισημαίνει στην ίδια
σελίδα έφυγαν από την Βαρκελώνη στις 24 Ιούλη. Οι αποστάσεις συντείνουν υπέρ
της εκδοχής που παρουσιάζει ο διεθνοταξιαρχίτης Landis. Τα στοιχεία που παραθέτει
ο Λάντις βασίζονται στη λεπτομερή καταγραφή του συνταγματάρχη του τακτικού
στρατού, Perez Salas, που έμεινε πιστός στη Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Ανχελ Βίνιας πρόκειται για
την πιο ενδελεχή καταγραφή των στρατιωτική δυνάμεων στο μέτωπο. Ο Salas, όμως, έγραφε την αλήθεια
και η αλήθεια πονάει.

 

[18] Landis, ό.π., σελ. 305

[19] Landis, ό.π., σελ. 320-321

[20] The anarchists in the Spanish Civil War, Αlexander R.J, Janus Publishing Company, 1998. (Οι αναρχικοί και ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος,  τ. Α, σελ. 256)

Ο Αλεξάντερ είναι αναρχικός.

[21] Why We Lost the War, Diego Aband de Saltillan, 1940. (Mετάφραση από τα ισπανικά στα αγγλικά στον ελευθεριακό ιστότοπο libcom.org. Γιατί χάσαμε τον Πόλεμο, Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, σελ. 60)

Πηγή: https://libcom.org/files/Why%20We%20Lost%20the%20War.pdf

Ημερομηνία ανάκτησης: 22/07/2020

 

ω