Γιατί χρεοκόπησε ο παναραβισμός, γιατί υπερίσχυσε το Πολιτικό Ισλαμ, γιατί υπερίσχυσαν η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ
Πέρα από τις αδιανόητες γκεμπελικές αθλιότητες που ενορχηστρωμένα μεταδίδουν τα βασικά μέσα ενημέρωσης στη Δύση για τους παλαιστίνιους, οι διαδόσεις δίνουν και παίρνουν και μέσα στο κίνημα για τη Χαμάς. Σιγουρα έχεις καποιον φίλο να σου εκμυστηρεύεται ιστορίες φρίκης για "ισλαμοφασίστες" της Χαμάς. Αναπαράγουν ανυπόστατα κουτσομπολιά που μπλέκονται με διαδόσεις των σιωνιστών από διάφορες σιωνιστικές αγγλικές ιστοσελίδες, ειδικά πριν το 2008, όταν και οι φιλοχαμασίτες δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τον δυτικό κόσμο και η σιωνιστική προπαγάνδα κατίσχυε. Οι Χαμασίτες στην προπαγάνδα τους απευθύνονταν κυρίως στους άραβες. Και είχαν δίκιο.
Ελάχιστοι στη Δύση ασχολούνταν με τη Χαμάς και γενικά την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός: οι συμφωνίες του Οσλο (1993-1995) που χαντάκωσαν το παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Το Οσλο ήταν η μεγάλη προδοσία της ηγεσίας της PLO (της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, την μεγάλη ομπρέλα όλων των οργανώσεων στην οποία υπερίσχυε η Φατάχ), με βασικό υπεύθυνο τον Αραφάτ. Μετά από τις εξεγέρσεις και τις ήττες στην Ιορδανία και τον Λίβανο τη δεκαετία του 70, όπου οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες του ξεριζωμού του 48 είχαν και έχουν τεράστιους καταυλισμούς και συμμετείχαν μαζικα στο αντάρτικο, η παλαιστινιακή επανάσταση μεταφέρθηκε το 1987 εντός των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης με την έναρξη της Πρώτης Ιντιφάντα. Το Ισραήλ βρέθηκε προ εκπλήξεως. Ηθελε χρόνο για να μπορέσει να οχυρωθεί απέναντι στους παλαιστίνιους, προσέφερε υποσχέσεις για ένα ανύπαρκτο κράτος και ο Αραφάτ το δέχτηκε. Ο ίδιος αφού διέπραξε αυτή τη μεγάλη πράξη προδοσίας, συνέβαλε αργότερα μετά το Καμπ Ντέιβιντ (2000) -όταν οι αμερικανοί του ζητούσαν μετ' επιτάσεως να υπογράψει το τέλος της Παλαιστίνης- στην ενίσχυση της έκρηξης της Δεύτερης Ιντιφάντα. Αυτα θα τα δούμε, ομως, αλλη μερα.
Η προδοσία του Οσλο, καθώς και η ταπεινωτική ήττα στο Λίβανο ήταν που εκτίναξαν την επιρροή του πολιτικού Ισλάμ στους παλαιστίνιους, πράγμα που εκμεταλλεύτηκαν η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ. Τόσο η Χαμάς, όσο και η Τζιχάντ ήταν εξαρχής εναντίον του Οσλο και το πλήρωσαν με φυλακίσεις και διώξεις από την ίδια την Παλαιστινιακή Αρχή. Το πολιτικό Ισλάμ, όμως, δεν άρχισε να εκτινάσσεται μόνο μέσα στους παλαιστίνιους αλλα και σε όλους τους άραβες. Πριν οι παλαιστίνιοι αποκτήσουν το δικό τους εθνικοαπελευθερωτικό επαναστατικό κίνημα με τις ξεχωριστές του πολιτικές δυνάμεις, με τη δική του εθνική αυτονομία, αυτοί που συνιστούσαν τους βασικούς εχθρούς του Ισραήλ, ήταν κυρίως η Αίγυπτος του Νάσερ και ακολούθως η Συρία. Ο Νάσερ ηγήθηκε ενός κινήματος αξιωματικών, προοδευτικών διανοουμένων και ενός κομματιού της αστικής τάξης που ήθελε να απαλλαγεί από τα ασφυκτικά αποικιοκρατικά δεσμά του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Ανέτρεψε την μοναρχία και εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ κόντρα σε γάλλους, βρετανούς και σιωνιστές.
Οι αμερικανοί ήθελαν να κρατήσουν τις ισορροπίες και να τα βρουν με τον Νάσερ. Στον πολεμο της Διώρυγας του Σουέζ (1956) οι σιωνιστές κέρδισαν κατά κράτος, αλλά κάτω από την πίεση των αμερικανών εγκατέλειψαν την Διώρυγα ταπεινωμένοι με την ουρά στα σκέλια και ξαφνικά ο Νάσερ έγινε ο μεγάλος υπερασπιστής των συμφερόντων των αράβων, ο μεγάλος πολιτικός εκπρόσωπος του παναραβισμού, ας το πούμε της κοσμικής πολιτικής αντζέντας των καθεστώτων που άρχισαν να συγκροτούνται σε καθε αραβική χώρα, στα πρότυπα του νασερικού. Ο Νάσερ απέκτησε σχέσεις με τους ρεβιζιονιστές του Χρουτσόφ που του παρείχαν βαριά όπλα (τανκς, αεροπλάνα) και την ενίσχυση σε υποδομές. Την ίδια στιγμή το καθεστώς του Νάσερ κυνηγούσε αμείλικτα τους κομμουνιστές της Αιγύπτου που είχαν έναν πολύ ισχυρό κόμμα. To καθεστώς του Νάσερ έκανε στοιχειώδεις εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις (και αγροτική μεταρρύθμιση) που ανακούφισαν τμήμα του πληθυσμού, αλλά αυτό δεν μπορούσε παρά να έχει παροδικό χαρακτήρα, λόγω ακριβώς της ίδιας της ταξικής φύσης του καθεστώτος: επικεφαλής ήταν η αστική τάξη και ο στρατός. Οι χρουτσοφικοί, όμως, βάπτιζαν τα καθεστώτα τύπου Νάσερ, "σοσιαλιστικού προσανατολισμού".
Μετά το Εικοστό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τη ρεβιζιονιστική στροφή, ξαφνικά η ηγεσία του αιγυπτιακού κομμουνιστικού κινήματος αποφάσισε...να αυτοδιαλύσει το κόμμα...υποστηρίζοντας ότι ο Νάσερ οικοδομεί...τον σοσιαλισμό στην Αίγυπτο! Οι κομμουνιστές δέχτηκαν διώξεις και σε Συρία και στο Ιρακ από τα παναραβικά καθεστώτα, αλλά οι ρεβιζιονιστές δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον "αραβικό σοσιαλισμό", αφού ενδιαφέρονταν πια μόνο για τα γεωπολιτικά συμφέροντα της μεγάλης τους χώρας που είχε ήδη αποκτήσει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.
Ενας από τους θεμελιωτές του παναραβισμού ήταν ο Κονσταντίν Ζουρέικ. Ο Ζουρέικ, ήταν ελληνικής χριστιανορθόδοξης καταγωγής από τη Δαμασκό, καθηγητής στο αμερικανικό πανεπιστήμιο της Βηρυττού. Ο Ζουρέικ εισηγήθηκε τον όρο της Νάκμπα (η μεγάλη καταστροφή) για να αποδώσει τη συντριβή των αραβικών στρατών από το στρατό των σιωνιστών και τον μαζικό ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστινίων από τις πατρογονικές εστίες. Πλέον εχει αποδειχτεί από τον ισραηλινό ιστορικό Ιλαν Πάπε (έχει χάσει την ισραηλινή υπηκοότητά του για τις αποκαλύψεις του) ότι η ηγεσία των "αριστερών" σιωνιστών (και όχι των ακροδεξιών της Χαγκάνα) είχε συγκροτήσει σχέδιο μαζικού ξεριζωμού παλαιστίνιων από τις πόλεις με μικτό πληθυσμό. Λόγω της πολεμικής σύρραξης με τους στρατούς των όμορων αραβικών κρατών η εθνοκάθαρση που ακολούθησε από τους "αριστερούς" σιωνιστές στις μικτές πόλεις, παρουσιάστηκε από τους ίδιους ως συνέπεια της εισβολής των αραβικών κρατών, (οτι οι παλαιστίνιοι τρομοκρατήθηκαν και εγκατέλειψαν τις εστίες τους) ενώ ήταν ενορχηστρωμένο σχέδιο εθνοκάθαρσης, προκειμένου στο κράτος που προέβλεπε ο ΟΗΕ με πλειοψηφία εβραίων, να συγκροτηθεί ένα ομοιογενές εβραϊκό κράτος.
Ο Ζουρέικ απέδιδε την Νάκμπα στην υπανάπτυξη και οπισθοδρόμηση των αραβικών εθνών. Ζητούσε, την απόκτηση του ρασιοναλισμού της Δύσης και τη γονιμοποίησή του εντός του αραβικού πολιτισμού, σχηματίζοντας μια ενιαία αραβική συνείδηση, με στόχο οι άραβες να αποκτήσουν τη ξεχωριστή θέση που τους αξίζει εντός του σύγχρονου κόσμου και να μην υποτάσσονται στην αποικιοκρατία και την ξενοδουλεία. Σίγουρα τμήμα αυτών των στοχασμών είχε και προοδευτικό χαρακτήρα για τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της εποχής, δεν έπαυαν κυρίως, όμως, να αντανακλούν τον κυριαρχό πολιτικό στοχασμό σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που η ηγεμονία ανήκε σε τμήμα της μη μεταπρατικής αστικής τάξης. Μαθητής του Ζουρέικ ήταν ο ελληνορθόδοξης καταγωγής, παλαιστίνιος Ζώρζ Χάμπας, ο ιδρυτής του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Οπως βλέπουμε η Παλαιστίνη βρισκόταν πάντα στον πυρήνα της σκέψης των παναραβιστών, θα δούμε σε λίγο ότι βρίσκεται και στον πυρήνα της σκέψης του Πολιτικού Ισλαμ. Το 1967 το Ισραήλ εξαπέλυσε απροειδοποίητα πόλεμο σε βάρος της Αιγύπτου. O τακτικός στρατός του Νάσερ πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο. Οι παλαιστίνιοι αγωνιστές που έζησαν εκεινη την εποχή διηγούνταν πως έκρυβαν τα όπλα των αιγυπτίων που τα είχαν παρατήσει υποχωρώντας άτακτα μέσα σε πανικό. Στον πόλεμο αυτό, τον πόλεμο των έξη ημερών το Ισραήλ αναμετρηθηκε με τους στρατούς των όμορων της ιστορικής Παλαιστίνης χωρών, δηλαδή την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Συρία και νίκησε κατά κράτος. Αλλη μια ταπεινωτική συντριβή για τους άραβες.
Ο Ζωρζ Χάμπας, παναραβιστής, που ακολουθούσε τον Νάσερ άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι τα παναραβικά καθεστώτα υποταγμένα στις ανάγκες της αστικής τους τάξης δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν με συνέπεια τον ιμπεριαλισμό. Κι έτσι έγινε αριστερός. Αυτός που άδραξε, όμως, την ευκαιρία για να σχηματίσει την πρώτη εθνικά αυτόνομη παλαιστινιακή οργάνωση ήταν ο Αραφάτ, όταν αναμετρήθηκε με τον ισραηλινό στρατό στα σύνορα Ιορδανίας και ιστορικής Παλαιστίνης, στον οικισμό Καραμέχ το 1968. Και μόνο αυτή η είδηση ήταν αρκετή να οδηγήσει την οργάνωσή του Φατάχ σε τεράστιο κύρος, διατηρώντας σταθερά την πρωτιά σε επιρροή και μέλη, με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Χάμπας να έπεται. Τα αραβικά καθεστώτα με πρώτο τον Νάσερ άρχισαν να τον χρηματοδοτούν και ο Αραφάτ το αξιοποίησε στο έπακρο για την ταχύτατη μαζική στρατολόγηση και οργανωτική εκτίναξη της Φατάχ. Δυστυχώς, θα το αξιοποιούσε στο έπακρο αργότερα για την εξαγορά συνειδήσεων με εκτεταμένη διαφθορά, όχι μόνο μετά το Οσλο, αλλά ειδικά εντός του Λιβάνου και αργότερα στη Τυνιδα.
Ο Νάσερ παρότι ακολουθούσε έναν πόλεμο φθοράς (αλλο πόλεμος εξάντλησης που γινεται τώρα με Ρωσία-Ουκρανία και άλλο σταδιακές ανταλλαγές πυρών πυροβολικού που κρατούν χρόνια) με το Ισραήλ, άρχισε σταδιακά να διαπραγματεύεται με τους αμερικανούς προκειμένου να απομακρυνθεί από την επιρροή της "ΕΣΣΔ" (Rogers Plan). Το χαρτί του ήταν...η ανακωχή με το Ισραήλ. Τόσο η Φατάχ, όμως, όσο και το Λαϊκό Μέτωπο διέθεταν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ιορδανία. Ο βασιλιάς Χουσείν έτρεμε τους παλαιστινιους πρόσφυγες που συγκροτούσαν μεγάλο κομματι του πληθυσμού. Σήμερα οι απόγονοι των παλαιστίνιων προσφύγων ειναι η πλειοψηφία του πληθυσμού. Τέλη του 60 στην Ιορδανία υπήρχε μια σύντομη δυαδική εξουσία. Ο Αραφάτ δίσταζε να συγκρουστεί αποφασιστικά με τον βασιλιά και να ανατρέψει την μοναρχία. Οταν ο Χάμπας αντιλήφθηκε οτι ο Νάσερ πήγαινε να προσανατολιστεί πλήρως στους αμερικανούς, σταματώντας τον πόλεμο φθοράς με το Ισραήλ, πυροδότησε την επιχείρηση της μεγάλης αεροπειρατείας όπου τρία μεγάλα αεροπλάνα μεταφέρθηκαν στην έρημο της Ιορδανίας και (αφού απομακρύνθηκαν οι επιβαίνοντες) ανατινάχθηκαν μπροστά στις κάμερες και έτσι αναπόφευκτα άρχισε η σύγκρουση και ο Μαύρος Σεπτέμβρης, όπου το ιορδανικό καθεστώς με την ενίσχυση των αμερικανών και των ισραηλινών αφόπλισε τους καταυλισμους των παλαιστινίων προσφύγων και ώθησε τελικα τους παλαιστίνιους αντάρτες (φενταγίν) στον Λίβανο.
Η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει μια πολύ μεγάλη ιστορία στην Αίγυπτο. Αναπτύχθηκε παράλληλα με τον παναραβισμό, αλλά δεν μπόρεσε να επικρατήσει στο τμήμα της κυρίαρχης διανόησης που σιχαινόταν πια τη μοναρχία και την αποικιοκρατία. Ο μεγάλος θεμελιωτής του Πολιτικού Ισλαμ ήταν ο αιγύπτιος Σαγίντ Κουτμπ. Αν ο Κονσταντίν Ζουρέικ εντόπιζε την κακοδαιμονία των αράβων στη έλλειψη ενός αστικού εκσυγχρονισμού, ο Κουτμπ θεωρούσε ότι ο ισλαμικός κόσμος είχε διαμορφωθεί καθ' εικόνα των δυτικών και πλέον δεν ήταν ισλαμικός, αντιθέτως ο αραβικός κόσμος βρισκόταν σε μια νεα Τζαχιλίγια, δηλαδή την πνευματική κατάσταση που επικρατούσε στους άραβες πριν εμφανιστεί ο προφήτης. Ο συντηρητικός πουριτανισμός που διέπει όλους τους ισλαμιστές τον ακολούθησε μέχρι το τέλος της ζώης του. Ο Κουτμπ ήταν αντικομμουνιστής, όπως βέβαια και ο Νάσερ. Ο Νάσερ, απλως, παρουσίαζε τα προσωρινά μέτρα ανακούφισης και εσκυχρονισμου που έπαιρνε εντελώς δημαγωγικά ως "αραβικό σοσιαλισμό", (έκαναν μήμπως κατι διαφορετικο οι... σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στη Δύση;) και την ίδια στιγμή επεφύλασσε βαριές διώξεις στους κομμουνιστές. Την ίδια μοίρα επεφύλαξε και στον Κουτμπ που τον κρέμασε. Η αδελφότητα παρέμεινε παράνομη αντιπολίτευση με ελάχιστη ισχύ, πλην υπαρκτό ρεύμα, η δεύτερη ισχυρότερη δύναμη μετά το στρατιωτικό κυβερνών καθεστώς, μέχρι να αρχίσει να εκμηδενίζεται η επιρροή του παναραβισμού.
Ο Κουτμπ ενθουσιάστηκε με τη στρατιωτική ανατροπή της μοναρχίας την οποία θεωρούσε αναγκαία για την απαλλαγή της Αιγύπτου από τη βρετανική επικυριαρχία, δηλαδή τη δυτική επιρροή. Χαιρέτισε εγκάρδια τον Νάσερ. Ο Κουτμπ περίμενε ότι ο Νάσερ θα έφερνε τον ισλαμικό νόμο στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο Νάσερ, όμως, ήθελε να αναμετρηθεί με την αδελφότητα. Μετά από ένα διάστημε διερευνητικών επαφών, άρχισε να τους γελοιοποιεί δημόσια και μετά να τους διώκει. Το ρεύμα του εκσυγχρονισμού, έφερνε αναπόφευκα και το ρεύμα της εκκοσμίκευσης. Οι νέες γυναίκες πετούσαν τις μαντίλες και τις έβγαζαν από τις μητέρες τους.
Μετα το 81 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Πλέον οι νεαρές γυναίκες φορούσαν τις μαντίλες και έβαζαν και τις μαντίλες στις μητέρες τους, γιατί θεωρούσαν οτι η εκκοσμίκευση, ήταν δυτική επιρροή και σε αυτή οφειλόταν η κακοδαιμονία τους. Ξαφνικά οι διδαχές του Κουτμπ άρχισαν να αποκτούν έρεισμα στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα στρατιωτικά καθεστώτα, βέβαια, που είχαν μετατραπεί σε απόλυτα υποχείρια των ιμπεριαλιστών, βυθίζοντας στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την ανείπωτη φτώχεια τη χώρα τους, δεν επρόκειτο να παραδόσουν την εξουσία τους. Ετσι ωθούσαν όλους τους πληβείους και σιγά - σιγά τμήμα της διανόησης και των μικροαστικών στωμάτων αλλα και της αστικης τάξης στο Πολιτικό Ισλάμ.
Ο γράφων βρέθηκε το 2009 στο "κοσμικό" Κάιρο. Δεν υπήρχε γυναίκα που να μη φοράει μαντίλα και να μη συνοδεύεται στο δρόμο από τη φίλη της πιασμένη απ' το χεράκι ή τον άντρα της και τον αδελφό της. Και με καθόλου αραιή συχνότητα έβλεπες και μπούργκες. Οχι αυτό δεν το επέβαλαν οι κακοί άντρες στις γυναίκες τους και στις κόρες τους. Ο καθένας μπορεί να δει τον Νάσερ όταν αναμετριέται δημόσια με την αδελφότητα να λέει ότι τι θα κάνει κάθε άντρας στην κόρη του και στη γυναίκα του στο δικό του σπίτι είναι δική του υπόθεση, η κυβέρνηση, όμως, δεν πρόκειται ποτέ να επιβάλει σε γυναίκες τι θα κάνουν δημόσια.
Οσο δεν καταλαβαίνουμε αυτά τα στοιχειώδη πράγματα, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε γιατί οι πληβείοι, φτωχοί, εργάτες στην Παλαιστίνη άρχισαν να στοιχίζονται μαζικά πίσω από τη Χαμάς και την Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ, ειδικά μετά την προδοσία του Οσλο και όταν άρχισαν τα αποτελέσματά της να φαίνονται πρώτα και κύρια στο πληβειακό πληθυσμό της Παλαιστίνης. Η Χαμας ήταν το παράρτημα της αδελφότητας στην Παλαιστίνη. Δεν ασχολείτο με τα αντάρτικα, κυρίως γιατί η Αδελφότητα δεν είχε γραμμή πολιτικής και στρατιωτικης σύγκρουσης. Η Χαμάς στρατολογούσε δυνάμεις μέσω των τζαμιών. Πλέον η εκκοσμίκευση είχε αρχίσει να υποχωρεί και το πολιτικό ισλάμ να ισχυροποιείται οταν ξέσπασε η Πρώτη Ιντιφάντα το 1987. Η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ ξεκίνησε από στελέχη της αδελφότητας που ξέκοψαν με την αδελφότητα γιατί ήθελαν αντάρτικο. Το υλικοτεχνικο έδαφος για την Πρώτη Ιντιφάντα που πυροδοτήθηκε το 1987 είχε προετοιμαστεί κυρίως από τη Φατάχ μετά τη συντριβή στον Λίβανο και ιθύνων νους της προετοιμασίας της ήταν ένα από τα κορυφαία της στρατιωτικά στελέχη, ο Αμπού Τζιχάντ, που δολοφόνησε η Μοσάντ ένα χρόνο μετά το 1988. Οπως καταλαβαίνετε, με την υποχώρηση της εκκοσμίκευσης και βέβαια την γκορμπατσοφιάδα στα φόρτε της, η αριστερά της Παλαιστίνης άρχισε να καταρρέει, ειδικά μετά την ήττα στο Λίβανο. Οι σιωνιστές δεν κυνηγούσαν ιδιαίτερα τα στελέχη της αδελφότητας, γιατί ακριβώς δεν αναμετριόνταν μαζί τους ένοπλα. Οπότε τους συνέφερε να απομακρύνονται παλαιστίνιοι από το αντάρτικο. Εδώ, λοιπόν, αρχίζουν οι διαδόσεις του κώλου ότι η Χαμάς στήθηκε από τους αμερικάνους ή τους σιωνιστές. Οχι η Χαμάς ήταν το παράρτημα της αδελφότητας που ενισχύθηκε ως οργάνωση αναπόφευκτα την εποχή της πλήρους σήψης του παναραβισμού.
Οταν ξέσπασε η Πρώτη Ιντιφάντα η Χαμάς ήταν η μόνη οργάνωση που δεν είχε στρατιωτικό σκέλος. Τότε τα θρησκευτικά στελέχη γύρω από τον ηγέτη της Αχμάντ Γιασίν φρόντισαν να σχηματίσουν τα πρώτα στρατιωτικα στελέχη. Η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ (ΠΙΤ) είχε ήδη ένοπλο σκέλος και έριχνε ρουκέτες. Ηταν και είναι πλήρως προσανατολισμένη στην ένοπλη σύγκρουση με το Ισραήλ. Ο μάρτυρας ηγέτης της Φάτχι Σικάκι είχε τεράστιο κύρος στους παλαιστίνιους.
Τόσο η ΠΙΤ όσο και η Χαμάς δεν αποδέχτηκαν το Οσλο. Το θεώρησαν προδοσία. Aρχικά την ίδια στάση είχε και το Λαϊκό Μέτωπο του Χάμπας. Δέχτηκαν διωξεις και οι ηγεσίες μεταφέρθηκαν στη Συρία. Το Λαϊκό Μέτωπο, όμως, άρχισε να καταρρέι. Οταν πλεον οι μπάτσοι της Παλαιστινιακής Αρχής άρχισαν να στελεχώνεται από φενταγίν, αρκετοί παλιοί αντάρτες του ΛΜΑΠ ακολούθησαν. Η ηγεσία του Μετώπου άρχισε να διχάζεται. Ο Χάμπας τα ξαναβρήκε με τον Αραφάτ, απομακρυνόμενος από τη συμμαχία με τους ισλαμιστές ενάντια στο Οσλο. Οταν, ο χρόνος άρχισε να συμπυκνώνεται πριν τη Δεύτερη Ιντιφάντα η επορροή των ισλαμιστών άρχισε να εκτινάσσεται. Παρά τις προσπάθειες του ηγέτη μάρτυρα Αμπου Αλι Μουσταφά (ο Χάμπας ειχε παραιτηθει απο την ηγεσία για λόγους υγείας) και του επόμενου γενικού γραμματέα πολιτικού κρατούμενου Aχμαντ Σαντάτ, η Χαμάς και η Τζιχάντ υπερσκέλισαν σε επιρροή το Λαϊκό Μέτωπο. Μέχρι το Λίβανο το ΛΜΑΠ ήταν πρώτη δύναμη στη Γάζα. Πλέον η δύναμη του Μετώπου ειναι αμεληταία συγκριτικα με τη Τζιχάντ και εννοείται προηγείται η Χαμάς.
Μετα από όλα αυτά, όποιος δεν κουράστηκε, καταλαβαίνει γιατί η Χαμάς σήμερα βρίσκεται επικεφαλής της αντίστασης και ακολουθεί η Τζιχάντ. Συμμετέχει και το Λαϊκό Μέτωπο ενεργά, αλλα δεν μπορει να φτάσει την ισχύ των αλλων δυο οργανώσεων. Ακόμη και στη Δυτική Οχθη ειναι ολοφάνερο πια οτι ειτε οι φράξιες της νεολαίας που αποκόπηκαν από τη Φατάχ στη Νάμπλους και σχημάτισαν τη Φωλιά των Λεόντων, είτε η Τζιχάντ και η Χαμας σε ολη τη Δυτική Οχθη υπερισχύουν. Η Φατάχ κρατάει ακόμη δυνάμεις γιατί εχει ενάν τεράστιο μηχανισμό, πλήν, ομως, το κομμάτι του που ταυτίζεται με την Παλαιστινιακή Αρχή είναι κάργα προδοτικό.
Και τώρα φτάνουμε στο βασικό ερώτημα πως θα χαρακτηρίζαμε πολιτικά την ΠΙΤ και της Χαμας; Ακριβώς, όπως θα χαρακτηρίζαμε την Φατάχ όταν ήταν στα καλύτερά της και δεν ειχε καταλήξει σε εκτεταμενη διαφθορά και στο αίσχος του Οσλο. Πατριωτικες λαϊκές δυνάμεις είναι που μάχονται ένοπλα την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη συνέπεια από την Φατάχ. Ο Λίβανος ήταν πραγματικα πανωλεθρία και συντριβή. Ενώ οι ισλαμιστές μαχητές κρατάνε ακομη τη Γάζα μετά από τόσα χρόνια συγκρούσεων και κατάφεραν όχι απλώς να μεταφερθούν στη Δυτική Οχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, αλλα να προκαλέσουν κατι που δεν προκάλεσε κανένα αραβικός τακτικός στρατός εναντιον του Ισραήλ. 1000 απώλειες ισραηλινών σε 2 μέρες, αιφνιδιάζοντας τους πάντες.
Το ισλαμικό περιτύλιγμα της ιδεολογίας τους δεν πρέπει να μας απομακρύνει από την ταξική τους φύση, αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι, στις οποίες ηγεμονεύει τμήμα της αστικής τάξης και της ισλαμικής διανόησης, συμπαρασύροντας τη μεγάλη μάζα της φτωχολογιάς στην Παλαιστίνη, αλλά ούτε και από τον ρόλο τους στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Κάθε μαχητής της ΠΙΤ και της Χαμάς έχει προσφέρει πολυ περισσότερα απ' οτι εχουν προσφέρει 1000 κουμπούρες ψευτοαριστεροί της Ελλάδας που περηφανεύονται οτι εχουν περάσει από 1000 μνημόσυνα στη ζωή τους, α, και μη ξεάσω που παριστάνουν ότι εχουν γνώσεις για το παλαιστινιακό.
Και το βασικότερο, αυτα τα εθνικοαπελευθερωτικά λαϊκά κινήματα χρειάζονται τη δύναμη και τη βοήθεια του προλεταριάτου των μητροπόλεων για να συντρίψουν τον ιμπεριαλισμό, για να μην επηρεάζονται συνεχώς από τις φωνές της Ρεαλ Πολιτίκ και να αναζητούν συνεχώς συμμάχους σε στρατιωτικά καθεστώτα ή ισλαμικά καθεστώτα τύπου Ιραν, ή οποιοδήποτε αλλον κατεργάρη Ερντογάν που απλως πουλάει δημαγωγία στο δικό του πόπολο. Ειναι άμεση εφεδρεία των προλεταριακών εξεγέρσεων οπως έλεγε ο Λένιν. Οφείλουμε, λοιπόν, να κατανοήσουμε αυτους τους ανθρώπους, για να μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους. Γιατί μόνο τότε θα σε ακούσουν, αφού βέβαια έχεις δείξει πρώτα και έμπρακτα ότι ενδιαφέρεσαι γνήσια για τον σκοπό τους. Ετσι έγινε στο παρελθόν όταν το προλετεταριακό κινημα ήταν πραγματι κινημα, επαναστατικό και οργανωμένο με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας στις μητροπόλεις. Ο Χο Τσι Μινχ, έγινε Χο Τσι Μινχ, όταν επηρεάστηκε από τους γάλλους κομμουνιστές. Οταν άκουσε από τους γάλλους κομμουνιστές τις θέσεις του Λένιν για τη διάκριση εθνών που καταπιέζουν και εθνών που καταπιέζονται, και ότι η συμμαχία του προλεταριάτου στις μητροπόλεις με τα τελευταία είναι αναγκαία συνθήκη για τη συντριβή της αποικιοκρατίας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Τότε κατάλαβε ποιος ήταν ο μοναδικός δρόμος για την απελευθέρωση της πατρίδας του τόσο από την αποικιοκρατία όσο και τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και έγινε κομμουνιστής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου